Mësuesja e shkollës u kërkoi nxënësve të shkollës fillore të shkruanin një ese mbi atë që ata do të dëshironin të kërkonin ose të kishin. Kur u kthye në shtëpi, ajo u ul për të lexuar shkrimet e nxënësve të saj. Njëri nga temat tërhoqi veçanërisht vëmendjen e saj dhe preku thellë zemrën e saj, aq sa shpërtheu në lot.
Burri i saj, që sapo ishte kthyer në shtëpi, e gjeti duke qarë dhe e pyeti:
– Pse po qan?
Ajo u përgjigj:
– Për shkak të një eseje të shkruar nga një prej nxënësve.
I intriguar, ai e pyeti:
– Çfarë ka shkruar?
Ajo i zgjati fletën duke thënë:
– Lexoje vetë.
Ai filloi të lexonte:
Një dëshirë shumë e veçantë
Unë do të doja të bëhesha një telefon celular.
Dua të marr vendin e tij! Dua të zë një vend të veçantë në shtëpi! Dua që familja ime të mblidhet rreth meje! Dua të jem në qendër të vëmendjes së tyre, që ata të më dëgjojnë pa më ndërprerë dhe pa më bërë pyetje.
Do të doja të kujdeseshin për mua ashtu si kujdesen për telefonin e tyre, edhe kur ai nuk funksionon.
Dua të jem me babain tim sapo të kthehet nga puna, edhe nëse është i lodhur. Dua që nëna ime të qëndrojë pranë meje, edhe nëse është e mërzitur ose e trishtuar.
Dua që vëllezërit dhe motrat e mia të zihen për të më pasur pranë.
Dua të ndiej që familja ime lë gjithçka mënjanë për të kaluar kohë me mua!
Më në fund, dua t’i bëj të lumtur dhe t’i argëtoj të gjithë, ashtu siç bën një telefon.
Nuk kërkoj shumë, vetëm të jetoj si një telefon.
Pasi mbaroi së lexuari, burri tha:
– Ky fëmijë i gjorë… Prindërit e tij duhet të jenë shumë të tmerrshëm!
Me këto fjalë, mësuesja shpërtheu sërish në lot dhe iu përgjigj:
– Këtë ese e ka shkruar vetë djali ynë.
Në atë moment, ajo kujtoi historinë e atij profesori anglez që refuzonte të kishte një televizor në shtëpi. Kur e pyetën pse, ai u përgjigj:
– Sepse televizori imponon mendimin e tij, nuk lejon asnjë diskutim dhe prish jetën tonë familjare.
Kjo është një thirrje për ju, prindër të dashur, të kushtoni pak nga koha juaj për fëmijët tuaj.
Ata meritojnë shumë më tepër sesa televizioni apo telefoni juaj.
