N’avli t’xhamisë t’shehrit t’vjetër
Kafshatat e muhabetit m’i ngjyjte n’ashk
Ma ushqeve shpirtin e lodhun me to
Tuj ta ndje praninë e syve deri n’asht
Nëpër sokaxhikat e mahalles t’vjetër
M’rrefeve sikur n’njimijenji net
Hiqajet e hallkut që t’mbarun s’kishin
M’zhyten thellësive si me ra n’det
Netve t’qeta t’stinve t’dashtunisë
Ti bashke me hanën bajshe dritë
Ajo ndriçojke nalt për havan
E ti n’tokë shpirtin për me ma përndritë
N’sfondin e tan asaj hareje t’lumnisë
Eksik s’kanë kane kurrë kangtë e ashiknisë
Për t’cilat me entuziazëm i folshe ashikes
Tuj e ditë që çdo tingull i tyne e përplas ma fort dashnisë
N’netet e mia t’acarta t’pritjes
Për me ra n’përqafim t’syve tu
Si rrezja ma e bukur e diellit ti linde
Krejt errsirat e drojtjes t’mallit m’i ke ndriçu
/RevistaUji-VII/
