Fakulteti i Filologjisë, përkatësisht Dega e Orientalistikës, sot ka mirëpritur Mishr el-Hadi-n nga Mauritania, shkruan Fol Drejt. El-Hadi, i cili është profesor i gjuhës dhe letërsisë arabe, me këtë rast, mbajti një ligjëratë kushtuar njërit prej poetëve më të njohur të periudhës paraislamike. Bëhet fjalë për të mirënjohurin: Imrul-Kajs.
Të pranishmit, nga ligjërata e titulluar “Imrul-Kajsi dhe poezia e tij”, mësuan se ky i fundit ishte bir i një mbreti dhe se pjesën më të madhe të jetës ua kushtoi kënaqësive të jetës. Që në krye të herës, ai u përjashtua në oborri, ngaqë i ati i tij nuk ishte i kënaqur me stilin e tij të jetës. Por më vonë u rikthye të merrte hak, pikërisht për të atin, ashtu siç edhe e përshkruan nëpërmjet vargjeve:
“Baba m’largoi në të hershmen rini
E mbas vdekjes, n’gjak me ra, m’ka shti”
Krajatat e jetës së tij arrijnë kulmin, kur nga një prijës romak i kohës, kërkon që ta ndihmojë që t’i ndëshkojë ata të cilët ia vranë të atin, duke mos u kënaqur vetëm me një sulm që ua kishte bërë me ata që iu kishin përgjigjur thirrjes për hakmarrje. Prijësi romak, i penduar për ndihmën që ia kishte ofruar, ia dërgon një këmishë të helmuar, e cila bëhet shkak që Imrul-Kajsi të helmohej. Një ndër poemat e tij më të shquara u kushtohet çasteve të fundit të jetës, ngushëllimin që ai e gjen pranë një varri të një vajze të një mbreti.
Nga shënimet biografike Imrul-Kajs portretizohet si një figurë kontraverse. Ai u mbiquajt ndryshe edhe si “mbreti endacak”, meqë ishte përjashtuar nga pallati, duke bredhur nëpër shkretëtirën e Arabisë dhe duke e shijuar gjuetinë, pijet dhe sidomos, lidhjet e dashurisë.
Profesori El Hadi tha se edhe në Mauritani, vend i një milionë poetëve, trashëgimia e tij letrare çmohet shumë. Sipas tij, ajo mbetet një burim i pashtershëm etimologjik i shprehjeve arabe./FolDrejt/
