Shkruan: Alpin Ollogu
Mirësia e shqiptarëve shpesh herë di të jetë naive. Mirësia kalon në naivitet, kur trajtimi i atyre që të kanë shtypur dhe vazhdon mentalitetin shtypës në forma tjera, bëhet trajtim i pakushtëzuar. Pozicion kur tjetri të mohon dhe privon diçka, që ti ja pohon symbyllur një diçka tjetër. Janë pikërisht ata, pjesë e madhe prej tyre, që me grimcat e fundit, mundohen të mbulojnë e mohojnë të vërtetën historike shqiptare në Maqedoninë e Veriut.
Ashtu edhe në historinë e re, me krijimin e Maqedonisë shtet i pavarur, mundësuar nga udhëheqësit e ish Jugosllavisë, shqiptarët përsëri u gjenden në kthetrat e shumicës maqedonase, asaj që ata i thonë vetes – maqedonas, herë me qasje të trashëgimisë antike, e herë me atë sllave. Diskriminimi, burgosjet, vrasjet dhe shtypja e gjithanshme e popullsisë shqiptare, vazhdoi në mënyrë të egër, deri në vitin 2001, kur shqiptarët u mobilizuan në një konflikt të armatosur kundër pushtetit dhe ushtrisë maqedonase, duke i detyruar këta të fundit të dorëzohen në kushtet e Marrëveshjes së Ohrit, për avancimin dhe zhvillimin e lirive dhe të drejtave shqiptare. U deshën edhe 20 vite mbas Marrëveshjes Kornizë, që maqedonasit (ata që me apo pa të drejtë i thonë vetes maqedonas), të pranojnë intepretimin e përpilimit të një ligji të veçantë Ligjin për përdorimin e gjuhëve, ku gjuha shqipe definohet qartësisht gjuhë zyrtare në Maqedoninë e Veriut. Ёshtë pikërisht gjuha si dukuri esenciale shoqërore, një ndër kundërshtitë kryesore mes Bullgarëve dhe Maqedonasve.
Në kundërshtinë me Greqinë, shqiptarët ju