Nëpërmes këtyre pak rreshtave, bashkluftarët e familjes Krasniqi nga Zhilivoda, duam ta përkujtojmë dhe ndajmë dhimbjen për ndarjen nga jeta të nënës Rrahime, nëna e dëshmorit Shaban Krasniqi
Nëna Rrahime Krasniqi u lind në vitin 1943, në fshatin Gllobar të Drenasit të njohur për rezistencë kombëtare. Ishte koha e pushtimit nazist, vite të rënda për popullin tonë i cili ndodhej nën okupim të dyfishtë. Vuajtjet ishin të mëdha, sepse shovensitët serb shfrytëzonin “luftën” kundër okupatorit nazist për të vra shqiptarë. Vitet e rënda për popullin tonë nuk u ndalën edhe më tutje, deri tani me ngadhnjimin e Luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Nëpër dramat ciklike që kalonte populli ynë nën okupim pas LDB, në në fillim të viteve ’60-ta, nëna Rrahime martohet në fshatin Zhilivodë, për Nuredin Krasniqin. Fshatin Zhilivodë e kishim dëgjuar e mësuar nga veprimtaria atdhetare e patriotit Aziz Zhilivoda. Atë e njihnin gjithandej trojeve. Azizi e kishte kundërshtuar me armë pushtetin okupator jugosllav që në vitin 1945. Ai kishte luftuar kundër tyre, dhe kur rezistenca ishte shuar, shteti shqiptar e kishe strehuar, ku jetoi deri në vdekje. Kjo veprimtari ia kishte ngritur zërin fshatit e familjes Krasniqi, ku erdhi nuse nëna Rrahime. Populli thotë: “Miku-mikut i ngjanë, 40 vite para!”. Edhe në bashkimin e këtyre dy familjeve kjo ndodhi. Në anën e Binakëve të Drenasit si dhe në anën e Krasniqëve të Zhilivodës, andej e këndej Qyqavicës, bashkuan jetën dy familje patriotike. Bashkuan edhe luftën për liri. Sepse, nuk vonon dhe familja Krasniqi do ta ujit tokën me gjak, kur ra dëshmor djali i nënës Rrahime e bacës Nuredin, Shaban Krasniqi, më 28 mars 1999.
Si pasojë e paknaqësisë nga mbetja e Kosovës në okupim edhe pas Luftës së Dytë Botërore, edhe babai i Nënës Rrahime, Mehmet Binaku u burgos e internua në kampin famëkeq të Goli Otokut, për të vuajt burgim të rëndë si kundërshtar i okupimit jugosllav. Vite më vonë, edhe biri i nënës Rrahime, Shabani do të dënohet në mungesë nga gjykata e okupatorit bashkë me axhën e tij Hashimin, por asnjëri nuk do të dorëzohen te organet e ndjekjes, por qëndrojnë në gatishmëri deri në daljen e UÇK-së në skenë të cilës i bashkohen me gjithë zemër e vendosmëri.
Në luftën e UÇK-së, lagjia Krasniqi, më saktë shtëpitë e vëllezërve Nuredinit e Hashimit, bëhen lidhja e parë me lutën, ku u krijua baza e parë e UÇK-së në këto anë. Shokët e organizimit tregojnë se djemë e këtyre familjeve vet e kanë kërkuar ushtrinë, dhe e kanë ftuar të vendoset në shtëpitë e tyre. Që nga ajo vera e vitit 1998, shtëpia e Nuredin e Hashim Krasniqit ishin baza të UÇK-së. Nga këto shtëpi nisi filli i luftës në këto anë të rrënzës së Qyqavicës Aty ishte vendosur shtabi. Kjo zonë ka merita të mëdha në Luftën Çlirimtare. Ka dhënë shumë ndihmesë edhe për zonat tjera, ka përkrahë qarkullimin e armatimit e ushtarëve gjatë kalimit nga zonat tjera për në Prishtinë, Llap, Shalë e Karadak. Me një fjalë Zhilivoda e njerëzit e saj, ishin hallkë shumë e rëndësishme e Luftës Çlirimtare. Vija e komunikimit që kalonte nëpër Zhilivodë, vinte që nga Shqipëria e shkonte deri në pikën më veriore të frontit të luftës. Përveç kësaj, luftarët e kësaj zone buzë Qyqavicës, bënë luftë të suksesshme edhe me armë në dorë edhe luftë të zgjuar politike kundër shpifjeve e divesioneve të armikut.
Nëna Rrahime nuk flinte ditë e natë. Ajo me gratë e vajzat e shtëpisë, ndihmonte pa kursim luftarët, në mesin e tyre edhe tre djemtë e saj, Bajramin, Shabanin dëshmorë, dhe Hanefiun. Nëna si nëna! Bukë e zëmër ju jepte ushtarëve. Luftarët tregojnë se ajo kurr nuk u dorëzua, as kur i ra dëshmorë i biri nuk u ligështua. “Liri pa gjak nuk ka”, kishte thënë nëna kur mori vesh rënien e të birit, trimit Shaban Krasniqi. Edhe baba Nuredin, nuk kursehej. Ai me Shtabin ishte në kordinim për sigurinë e pozitave e vendeve ku qëndronin luftarët. Baca Nuredin, në të gjashtëdhjetat e tij, e kishte kapë pushkën dhe krah për krah me bijtë e vet, luftonte për liri. Me një fjalë tërë familja e tij në luftë me okupatorin. Nëna, baba, motrat, vëllau, nusja, nipi, të gjithë në luftë për çlirim kombëtar. Ashtu siç i ka hije shqiptarit kur i shkilet atdheu.
Familja e bacës Nuredin e Nënës Rrahime dha nga vetja gjithë çka pati, ajo i dha Atdheut birin e tyre dëshmorë Shabanin!
Pa sluftës, nëna Rrahime, ishte e kënaqur që u arrit liria, i gëzohej asaj, i priste luftarët për vizita, i donte ata njësoj si në kohën e luftës. I gëzohej rritjes së familjes, dhe mirëqenies së saj, e mbante krenaria si familje e dëshmorit të Atdheut! Edhe sot, kur shkon në odë të kësaj familjeje, burrat të ulen përballë dhe të pyesin si je e të dëgjojnë e mbajnë me bisedë të sinqertë, vyrtyte këto të njohura të mikëpritjes shqiptare. Është emocion i madh kur ulesh në të njejtat oda të cilat bartën lavdinë e luftës çlirimtare, që pritën e përcollën luftarë e popullatë. Shtëpi patriotike, shtëpitë e Krasniqëve të Zhilivodës, siç kanë qenë gjithmonë edhe në këtë luftë ishin. Bukdhënëse, dhe të besës.
Jeta e rëndë nën robëri, sulmet e shumta ndaj pjestarëve të familjes, jeta nën presion, dhe mosha ndoshta, e bënë të veten dhe nëna u sëmur, deri sa ndërroi jetë më 26 shkurt 2025.
Përmes këtyre rreshtave, ne bashkëluftarët u përpoqëm në mënyrë modeste ta përkujtojmë në sy të atyre dashamirëve që e çmojnë sakrificën për liri, dhe aq më shumë si Nëna e dëshmorit, që ajo të mbahet mend në gjurmët e historisë e të kujtohet për trimëritë e saj, gjithnjë përkrah luftarëve të UÇK-së krah për krah me burrin e saj bacën Nuredin.
Lavdi e nderime të gjitha nënave! Pa sakrificën e heroizmin e tyre, nuk do mund ta çlironim Atdheun.
Agron Xhemajli, 6 mars 2025 /FolDrejt/
