“Nëse zari i hekurt do të rrokulliset, Zoti na ndihmoftë ne”, ishte thënia që kancelari gjerman Theobald Von Bethmann-Hollweg e tha më 1 gusht të vitit 1914, disa ditë pasi Austria në aleancë me Gjermaninë i kishte shpallur luftë Serbisë. Perandorët dhe gjeneralët të cilët dërguan njerëzit e tyre në luftë në gusht të vitit 1914, menduan që ajo do të zgjaste disa ditë, eventualisht disa javë, por askush nga ato nuk menduam se ajo do të zgjaste muaj të tërë, por edhe vite. Kajzeri gjerman u tha trupave të tij ushtarak se “do të jeni në shtëpi para se gjethet të bien nga pemët”, në të njëjtën kohë anëtarët e Gardës Perandorake të carit rus pyetën veten nëse duhet të merrnin uniformat e tyre të veshjes për hyrjen e tyre fitimtare në Berlin ose do ti kenë ato të në frontin e ardhshëm. Shumë pak njerëz parapanë katastrofën që do të kaplonte botën, që do të merrte jetën e një brezi të tërë dhe do të shkapërderdhte jetën e brezit tjetër duke lënë në rruzullin tokësor dëshpërim dhe pasiguri. Njëra nga ata të cilët parashikoi hijen e errët të Luftës së Parë Botërore ishte gjenerali i ushtrisë gjermane, Helmuth Von Moltke, i cili e parafrazoi luftën si “të gjatë dhe të lodhur”, por që njëkohësisht besonte se lufta ishte e pashmangshme, andaj ai e shihte të arsyeshme që Gjermania sa më shpejt të niste këtë luftë dhe të përfundonte, aq më mirë do të ishte.
Kajzeri gjerman Wilhemi i Dytë
John G. Stoessingeer në librin e tij “Përse kombet shkojnë në luftë”, në kapitullin parë nuk analizon shkaqet themelore të luftës botërore, pasi ato janë diskutuar nga dijetarët të lëmive të ndryshme, por gjithashtu ai dyshon nëse shkaqet të cilat nxjerrin historianët kanë ndikuar aq në mënyrë të drejtpërdrejtë, përballë vendimeve fatale të cilat janë ndërmarrë nga zyrtarët kompetent. Sipas Stoessingeer ngjarjet kryesore që çuan në pragun e Luftës së Parë Botërore janë: përkrahja gjermane për të mbështetur Austrinë në politikën e saj të luftës drejt Sërbisë; Ultimatumi i Austrisë ndaj Sërbisë dhe refuzimi i përgjigjes së Sërbisë; Përpjekjet e Gjermanisë për të ndërmjetësuar dhe për të përkrahur Austrinë; dhe shpërthimi i luftës së përgjithshme më 1 gusht, e udhëhequr nga deklarata e luftës e Gjermanisë ndaj Rusisë dhe pushtimi i Luksemburgut dhe Belgjikës.
Kancelari gjerman Theobald Von Bethmann-Hollweg
“Nëse zari i hekurt do të rrokulliset, Zoti na ndihmoftë ne”
Vrasja e princit të kurorës Franz Ferdinandit në Sarajevë nga ana e boshnjakut Gavrilo Principi, nxiti karakterin e vrullshëm të kajzerit gjerman, Vilhemit të Dytë, për të dëshiruar një luftë të Austrisë për të dënuar Sërbinë sa më shpejtë. Ai ishte i bindur në veten e tij që e gjithë bota e civilizuar, përfshirë edhe Rusia do të përkrahte këtë vendim të tijin. Vendimi i kajzerit gjerman për të mbështetur Austro-Hungarinë duke mos marrur parasysh rrethanat, tregon një paqartësi të jashtëzakonshme të etikës së tij personale dhe gjykimit politik. Raportet e mira që kishte me arkidukën austriak, ndikuan që kajzeri të vendoste fatin e popullit të tij në duart e një fuqie tjetër botërore. Duke u ndikuar emocionalisht dhe shpresuar se do të kishte përkrahjen e një monarku, të carit rus, çuan që të mos jetë fleksibël në vendimet politike dhe në krizën e cila se vinte po rritej. Stoessinger nuk pajtohet me qëndrimin e historianëve që kajzeri gjerman dëshironte luftë, por që ai iu nënshtrua fuqisë së fatit të cilën nuk e kishte llogaritur mirë, përndryshe lufta as që nuk do të kishte filluar. Qëndrimi i kajzerit është për tu dënuar dhe fajësuar sepse forma e besnikërisë kërkoi një sakrificë përtej vetes. Ai sakrifikoi popullin gjerman dhe inkurajoi monarkinë të Austro-Hungarisë për të marrur një rrezik dëshpërues.
