Ndërsa po e lexoja artikullin e djeshëm se si njëra prej ambasadave të huaja në Dardani ia kishte lëshuar vizën një njeriu të vdekur, koka e paqethur prej shekujsh e kryeredaktorit m’u shfaq si një kërpudhë e stërmadhe e shëmtuar në pjesën e sipërme të derës.
– Çkruj diçka për fmitë që po e lëshojnë shkollën!
Ngrita kokën nga artikulli dhe provova ta përqendroja shikimin në kërpudhën e stërmadhe me sy, hundë e gojë. U fut ngadalë, siç e kishte zakon, dhe erdhi më pranë. Fiksova barkun e tij që preku cepin e tavolinës.
– Kjo është temë e shterur, e trajtoi Koha dje…
– S’ka dert.
– Më duhen dëshmi, më duhen dëshmitarë…
– T’i gjej unë.
– Nuk dal dot në këmbë…
– Kerri asht këtu, shoferi asht këtu, gjithçka gati, veç nisu ti.
– Po pse unë në terren, dreqi e marrtë, a nuk e sheh që kam nisë me u plakë? – shpërtheva.
– E kush din ma mirë se ti me e qëndisë? Nisu!
Komplimenti që ma dha, s’ma ledhatoi aspak sedrën. E pa që nuk funksionoi, prandaj futi dorën në xhep dhe, si i thonë fjalës, ma theu qafën.
– Merre me vete edhe praktikanten. Mësoje atë dreq diçka, sa s’e kam qitë prej pune! – zëri i ngjirur iu përplas pas derës që u mbyll me nervozizëm. Prapa mbeti një erë e rëndë depresioni…
*
Pas më pak se një çerek ore po ia shpjegoja zonjushës (përndryshe, po jua them në mirëbesim, dashnores së drejtorit), se si media online e ka shpërfytyruar tërësisht gazetarinë.
– Nuk mund t’i definosh qartë as zhanret – po i ankohesha – ndërsa një pjesë e tyre pothuajse janë zhdukur.
Zonjusha ma miratonte me kokë dërdëllitjen, ndërsa herë pas here shihte fytyrën e vet naive në kamerën e celularit. Po çanim përpara mjaft shpejt me volkswagen-in tonë, mbetje e Luftës së Dytë Botërore, nëpër një mot mjaft të paqëndrueshëm vjeshtor. Shoferi, një thatim që nuk mund ta duroja, na shikonte me sy të zgurdulluar herë pas here nëpërmjet pasqyrës dhe hapte gojën sikur për të thënë ndonjë llaf, por unë nuk i lëshoja rend.
Shpejt arritëm te shtëpia e tashmë të ndjerës Hallë Fatime, ndryshe kushërirë e largët e nënës së kryeredaktorit tonë legjendar. Misioni: të kuptonim pse stërnipi i saj kishte vendosur ta braktiste shkollën. Ndërsa po ma jepte diktafonin dhe një aparat fotografik, shoferi ma shkeli syrin, por unë e injorova sërish. Ai u kthye, me gjasë, i zhgënjyer në veturë, e unë me zonjushën pritëm te hyrja e shtëpisë njëkatëshe, pasi i ramë ziles disa herë. Nuk vonoi shumë dhe një zë gruaje që theksonte ndonjë “e” të panevojshme, na pyeti matanë derës së vjetëruar prej bungu se kush ishim.
– Gazetareee?
– Po, prej gazetës Klithma!
– E për çka keni ardhë?
I thamë që për punën e Guximit dhe më në fund na e çeli derën. U futëm.
Një vogëlush, dhjetë-dymbëdhjetë vjeç, po luante në një qoshe me një kaçavidë në fund të korridorit. Një dritë e vobektë, që futej nëpërmjet xhamit të mbuluar me perde të derës së hyrjes, i binte mbi kaçurrelat e hallakatur. Gruaja, pasi na e tregoi me gisht Guximin, u zhduk pas një dere në anën e djathtë, ndërsa ne shkuam te vogëlushi.
– Guxim! – i fola unë gjysmë i ulur, ndërsa u bëra gati të shkruaja mbi bllokun e vënë mbi gju (kisha mbetë old school, nuk i besoja teknologjisë).
Ai ktheu kokën dhe na pa. Ua nguli sytë diktafonit dhe aparatit fotografik që i mbante gazetarja e hirshme, ndërsa ekzistencën time e shpërfilli në fillim.
– … pse nuk ke shku në shkollë?
– Më ka rrehë mësuesja!
Oopa, dhunë në klasë, u alarmova unë.
– Për çfarë arsye?
-Se e shava edhe e rreha Kushtrimin.
Bullizëm, shtova i trishtuar.
– A të ka pa kush?
– Kur më ka rrehë mësuesja a? Po, drejtori.
Vazhdoi të komplikohej situata.
– Po drejtori a të rrahu?
– Haa?
– A të ka rrehë drejtori?
– Jo ai, veç pak…
– Kur të kanë rrehë?
– Pardje, – tha krejt i qetë, ndërsa fërkoi pëllëmbën e dorës së djathtë me të majtën.
Mbi shuplakë, në llërën që iu zbulua, ia dallova një hartë katrore, ku lëkura i qe skuqur. U ngrita në këmbë dhe e pashë më mirë. Vijoi të luante me kaçavidë aty në qoshe. Ia përkëdhela kaçurrelat që i shkëlqyen në errësirë dhe e pyeta për të fundit herë:
– E kjo? – preka me gisht llërën.
– Me vizore de… me vizore më ka rrehë – përcaktoi vogëlushi.
Mora sa munda informata nga çuni dhe i mbushur me mllef dola me nxitim nga ai korridor i ngushtë që ta zinte frymën. Praktikantes i thashë t’i bënte disa foto, ndërsa unë provova t’i ajrosja mushkëritë me oksigjen të ndotur nga ajri pellazgo-dardan.
Gruaja që na mirëpriti, e cila nuk e di si dreqin kishte dalë nga shtëpia (ndoshta duke kërcyer nga dritaret), po zgërdhihej me shoferin thatim. Unë u avita pranë tyre dhe u thashë:
– Po shkojmë deri në shkollë… ti na prit këtu!
Ngeli i kënaqur siç duket, meqë ma mbylli dredhisht kapakun e syrit të majtë (ose të djathtit, nuk jam i sigurt). Ndërsa ecëm skaj rrugës, një mace e varur skaj një gardhi vegjetonte e qetë. Kishte ngordhur me sy të mbyllur. E kundrova tërë dhimbje. «Ky vend ka shkuar për lesh!» mendova.
*
Pak minuta më vonë u ndodhëm në zyrën e drejtorit. Mbi tavolinë po dergjeshin dy gota me çaj të ngrohtë. Ndjeva praninë e praktikantes prapa krahëve. Përballë kisha një përbindësh andaj…
– Si i komentoni ju këto fotografi? – e pyeta ndër të tjera bullafiqin me mustaqe tërë yndyrë.
– Epo, ndodhin këto… na këtu po bajmë përpjekje me vu disiplinë.
– Me shkop, me dhunë?
– Po s’kisha thanë… – u shpreh nëpër dhëmbë ai.
– Qysh “s’kisha thanë”? Çfarë domethënie ka kjo “s’kisha thanë”? Jeni ju që ia keni shkaktuar këto lëndime, apo jo?
– Pak, s’kisha thanë bre djalë që…
– Nuk jam djalë, jam gazetari Durim Dashi, ndër më të njohurit në vilajet…
– Le kët punë, se s’asht ba nami… me Fikreten e kam ba muhabet, edhe ajo…
– Kush dreqin është Fikretja tash?
– Grueja që kujdeset për djalin, – shtoi drejtori, ndërsa nën mustaqet e yndyrshme iu zhduk një sasi prej gotës së çajit. Sa akt i pështirë mendova. Nuk arrita ta përpija asnjë pikë çaj. M’u neverit. E kërcënova drejtorin babaxhan, bashkë me mësuesen nevrike, se do t’i denoncoja nëpërmjet një artikulli të ashpër dhe shkova në klasë për ta kërkuar Kushtrimin.
-Po ty pse të rrahu Guximi?
-Se une nuk dojsha me u ulë në nji bankë me te.
-E pse?
-Se mësuesja më tha që këta Selimovit mbajnë qen e mace në shpi, e ju vjen era…
-Po a?
-Po.
-Po çka e ke ti mësuesen?
-Çikë të axhës de! – më tha duke më zhbiruar me sy të pafajshëm.
Më rrëmbeu çështja. U ndjeva i rinuar. Telefoni nuk më pushoi gjatë gjithë rrugës. E hapa pasi u rehatova në ulëse. Ishte një polic. Pastaj drejtori. Më kërcënuan.
– Ta kam njoftë babën, po edhe vëllaun. Burra të mirë qe besa… – më tha ky i fundit.
– Unë nuk u kam ngja aspak, – ia ktheva.
Kur u tensionua biseda dhe ai u shfry me të shara andej hapësirës elektromagnetike, ia kujtova se telefoni im incizon gjithçka dhe se bisedën do ta përdorja si provë. Kaq i thashë dhe ia mbylla.
U kthyem në redaksi. Ia dorëzova shënimet e mbledhura praktikantes dhe provova ta kontaktoja stacionin qendror të policisë. Rasti, edhe pse ishte raportuar, ishte heshtur, sepse, siç mora vesh, drejtori i shkollës shefin e stacionit e kishte vëlla.
*
Atë pasdite qëndrova i vetëm në zyrë, duke thithur cigaret njërën pas tjetrës. Teksti i përgatitur nga praktikantja më tmerroi. Më ngjante si fëmijë i lindur para kohe. E mora dhe e futa në “inkubatorin” tim të përvojës pasi i përvola mëngët. Kaluan plot katër orë kur kërpudha e kryeredaktorit e hapi zyrën e mjegulluar nga tymi.
– Dil se ia more shpirtin vetes o hajvan.
– Pirdhu!
– Më dhimbsesh, se të kam dost.
– Mirë do bëje të më lije rehat. Jam gati ta kryej këtë dreq artikulli.
– Kur po e publikon?
– Në numrin e nesërm… tash dil, e mos u duk këndej deri nesër.
– U bëre shef, – më tha duke qeshur dhe shtoi – të kam loçkoman.
– Je prapa dy paga, i dua ato të shkreta.
– Mos u nxej se t’i jap…
– Kam grua, kam fëmijë, kam një shtet që m’i kërkon taksat, a kupton? – i thashë derës, sepse tashmë kryekërpudha ishte zhdukur.
*
Artikulli kaploi një pjesë të faqes së parë, dhe dy të tjera nga mesi. Argumentoja, ndër të tjera, me anë statistikash, se sa ishte i përhapur ky fenomen. Më ndihmuan të dhëna të sigurta nga policia. Zbulova edhe dy raste. Kisha prova.
Më pëlqeu. E lexova në spital, i veshur me gips, ngaqë ma thyen këmbën, një brinjë dhe një gisht të dorës së majtë. Dy ditë mbasi u botua, ndërsa po dilja me gazetën e futur nën sqetull nga zyrat e redaksisë, dy tipa më kapën për krahu. I luta të mos më rrihnin aty në shesh, por qenë për ngut. Kishin arsye. I mirëkuptova.
©ImerTopanica
Stamboll/ Kadıköy/ 2022
