Al Pacino u laureua me çmimin oskar në vitin 1992, për kategorinë Aktori Më i Mirë në Rolin Kryesor, për rolin e një koloneli të verbër, shkruan Fol Drejt.
Fjalimi i tij i plotë i mbajtur në ceremoninë e 65-të të Çmimeve Oscar, po sillet i plotë këtu përpara jush.
Ceremonia atëbotë udhëhiqej nga aktorja Jodie Foster, ndërsa konkurrenca ishte mjaft e fortë, me aktorë të tjerë po kaq të njohur.
Viti: 1992 Çmimet e 65-ta të Akademisë
Kategoria: Aktor në një rol kryesor
Titulli i filmit: Aroma e një gruaje
Fituesi: Al Pacino
Prezantuesja: Jodie Foster
Data & Vendi: 29 Mars 1993; Dorothy Chandler Pavilion
Fjalimi:
Ju keni “thyer” humbjen time… Të fundit… Isha në një lidhje kohët e fundit… ju faleminderit shumë për këtë meqë ra fjala...
…kohë më parë u ndodha në një ceremoni dhe nuk e kisha shkruar fjalimin. Vazhdoja të kërkoja në xhepin tim, por nuk e shkrova kurrë një të tillë… por tani e kam një. Është këtu dhe unë do të duhej të kisha pirë paraprakisht, meqë më është tharë goja. Por unë ju falënderoj dhe më mbetet vetëm të them … Fillimisht, unë nuk e di kush është në shtëpi, në mënyrë që të më marrë, por… duhet ta falënderoj…
I jam plotësisht borxhli Marty Brest-it, që drejtoi filmin dhe që kishte një dashuri kaq të madhe për këtë personazh që luajta. Dhe kjo dashuri është ajo që ai ma komunikonte çdo ditë, ndaj të falënderoj Marty, për këtë.
Falënderoj Bo Goldmanin, i cili e ndërtoi një djalë kaq të komplikuar, interesant e me humor, që mund të ishte dhe do të mbetet ëndërr e çdo aktori. Ajo pjesë ishte shumë e mrekullueshme. Falënderoj Chris O’Donnell, bashkë-protagonistin tim në këtë film. Çdo ditë me të, ishte dëfryese për mua. Dhe, falënderoj mbështetjen e mrekullueshme të aktorëve dhe ekipit, natyrisht. Dua gjithashtu t’i falënderoj Tom Pollockun dhe Casey Silverin të Universal Pictures, si dhe agjentin tim Rick Nicita që më nxiti ta bëja këtë rol, e i cili, në fakt, më kërcënoi që po qe se nuk do ta kisha realizuar. Sepse, nuk doja ta bëja rolin për disa arsye. Ira Lewis, shoqja dhe kolegia ime, që më ndihmoi, Ira Lewis dhe Shoqatën e të Verbërve për mbështetjen e tyre bujare për mua.
Nëse do të më toleroni edhe për një minutë – thjesht nuk jam mësuar me këtë, kështu që më duhej ta shkruaja. E mendova këtë se, nëse ndonjëherë do të ngrihesha këtu do ta thosha: Unë kam qenë shumë me fat!
Kam zbuluar herët dëshirën për atë që doja ta bëja në jetën time dhe jam me fat, sepse kam pasur njerëz që më kanë inkurajuar: që nga Lea Strasberg, te miku im i çmuar dhe mentori Charlie Laughton, te shkrimtarët dhe kineastët e mëdhenj me të cilët kam qenë me fat që kam bashkëpunuar krah tyre. Tani, kohët e fundit një vajzë e re erdhi tek unë. Isha në një ceremoni për South Bronx, vendi prej nga jam. Dhe ajo më tha se unë e kam inkurajuar atë, dhe jo domosdo për punën time, por pse vijmë nga i njëjti vend. Dhe unë thjesht nuk mund ta harroj atë vajzë dhe nuk mund t’i harroj fëmijët atje jashtë që mund të jenë duke menduar sonte se “…nëse ai mund t’ia dalë, edhe unë mundem”. Pra, ky është me të vërtetë një moment krenarie dhe shpresëdhënës për mua, sepse dua ta falënderoj akademinë që na dha një dhuratë inkurajimi. Dhe kjo është një dhuratë, një dhuratë e madhe për mua. Ju falënderoj të gjithëve, me të vërtetë. Faleminderit./LeonoraHajra/FolDrejt/
