Çka është Kosova, ku është Kosova, e kujt është Kosova? A ka ndonjë prej nesh që nuk është nga Kosova? A ka ndonjë prej nesh që mendon se Kosova nuk është e tij?
Nga Snezana Csongradin
Kosova është emri i parë i Serbisë. Kosova është e Serbisë, Kosova është e popullit serb. Kështu ka qenë gjithmonë, kështu do të jetë gjithmonë! Nuk ka asnjë forcë, asnjë kërcënim, asnjë dënim aq të madh dhe të tmerrshëm për ndonjë serb sesa të thotë të kundërtën, por vetëm një gjë – Kosova është Serbi.
Kështu ka thënë Vojislav Koshtunica, kryeministër i Serbisë, në kohën kur Kosova shpalli pavarësinë, në vitin 2008, në mitingun “Nuk do ta japim Kosovën”.
Në atë tubim, të drejtuar nga Partia e tij Demokratike e Serbisë dhe Partia Radikale Serbe e presidentit aktual të Serbisë, Aleksandër Vuçiq, ishin qindra mijëra njerëz që pas fjalimeve nxitëse të liderëve politikë të këtyre dy partive klerikalo-fashiste, u nis për të shkatërruar Beogradin dhe djegur ambasadat e huaja.
Një i ri u vra dhe qindra të tjerë u plagosën rëndë. Ata janë rrahur nga ai që i ka thirrur në dhunë me fjalën e tij.
“Trimi” Vojislav Koshtunica ka bërtitur dhe sharë si shqiptarët e Kosovës ashtu edhe gjithë komunitetin ndërkombëtar nga qendra e Beogradit, me përjashtim të presidentit të Rusisë, Vladimir Putin, sot i dyshuar si kriminel lufte në luftën në Ukrainë, me të cilin e gjithë Evropa është në luftë.
Ai tërbohej nga kolltuku i rehatshëm i dhomës së pritjes, duke inkurajuar njerëzit, njerëzit e thjeshtë, të varfër që të fillonin të shprehnin zemërimin e tyre ndaj mjedisit të tyre, kushteve të jetesës, ndaj qytetit dhe vendit të tyre.
Jo, Koshtunica nuk ka shkuar në Kosovë për të sharë dhe kërcënuar fuqitë botërore, por si frikacak, frikacak i vërtetë politik, e ka bërë nga qendra e Beogradit.
Këtë nuk e bëri as presidenti aktual i Serbisë, Aleksandër Vuçiq, por ishte në masën e njerëzve të shkatërruar nga lufta, duke dëgjuar udhëzimet e liderëve të tyre, kriminelit të luftës Vojislav Sheshelj dhe zëvendësit të tij Tomislav Nikoliq, së bashku me një turmë huliganësh u përqendruan dhe u ndezën në djegien e ardhshme të qytetit të tyre.
Sot Vojislav Koshtunica, ai frikacak politik, i cili nuk u ndoq asnjëherë me dyshimin se ka krijuar një mjedis politik për vrasjen e kryeministrit serb Zoran Gjingjiq, në vitin 2003, po nënshkruan një lloj peticioni për të shpëtuar Kosovën, organizuar nga njerëzit më të këqinj dhe dëmtuesit e opinionit publik vendas, duke e quajtur veten një elitë intelektuale dhe kulturore. Matija Beçkoviq, Kosta Çavoski, Emir Kusturica…
Një peticion i drejtuar drejtpërdrejt ndaj Aleksandër Vuçiqit, i cili pretendohet se më në fund ka pranuar të nënshkruajë rezolutën që çon në nënshkrimin e normalizimit të marrëdhënieve me Kosovën pas 11 vitesh të gjata. Sepse nuk kishte ku të shkonte tjetër. Ku – në kuptimin e qëndrimit në pushtet me ndihmën e Perëndimit.
Të cilëve, natyrisht, nuk iu intereson që qytetarët e Serbisë të heqin qafe një lider kaq autokratik, i gatshëm të bëjë gjithçka, por të mos përgjigjet për të gjitha keqbërjet që i ka bërë popullit të tij. Nga nxitja në krime lufte deri te korrupsioni më i thellë. Ata kujdesen për interesat e tyre, Serbinë si koloni të tyre dhe largimin e ndikimit të Rusisë nga rajoni.
“Nëse pranojmë se nuk jemi serbë, ata premtojnë se ne, si popull pa kujtesë dhe origjinë, gjoja do të jemi më mirë. Për sa kohë të ekzistojë shteti i Serbisë, ne nuk do ta njohim atë që u krijua në bazë të parimeve mbi të cilat mbështetet bota e qytetëruar. Dhe ne jemi vetëm në atë luftë. Populli serb nuk do ta harrojë miqësinë dhe mbështetjen parimore që presidenti Putin në krye të Rusisë i dha Serbisë”, tha frikacaku Vojislav Koshtunica nga qendra e Beogradit në vitin 2008, nga kolltuku i tij i rehatshëm. Nga “skena” para Kuvendit të Serbisë.
Ai iu drejtua Koshtunicës dhe “vëllezërve tanë në Kosovë”, por jo atyre që regjimi i Sllobodan Millosheviqit i shkeli me tanke mbi shtëpitë e tyre, vëllezërve tanë shqiptarë, por ekskluzivisht serbëve, të cilët, paradoksalisht, u lanë mish për top nga politika e regjimit të Millosheviqit dhe pastaj Koshtunica, hakmerrej ndaj kriminelëve në anën tjetër, që ata të qajnë para bashkësisë ndërkombëtare për padrejtësinë.
Dhe pikërisht ata, ata kriminelë kundër shqiptarëve të Kosovës dhe përkrahësve të tyre, i lanë serbët në Kosovë të jenë viktima të hakmarrjes.
Ndërsa Aleksandër Vuçiq dëgjonte me vëmendje fjalimin e liderit të tij Tomislav Nikoliq gjatë mitingut të vitit 2008, i njohur gjerësisht si “Patike për Kosovën”, duke pritur përfundimin, plaçkitjen e dyqaneve dhe dhunën ndaj të varfërve dhe njerëzve të ndërgjegjshëm për media, a kishte ndonjë ide se si 15 vjet pas gjoja ai ishte në anën e kundërt?
“Le t’u tregojmë atyre se kush janë njerëzit e vjetër evropianë.” Të tregojmë se kur mblidhemi nuk e shprehim zemërimin dhe inatin tonë. E bëjmë si serbë! Të mos na prekin për të treguar se si luftojmë për Kosovën dhe Metohinë si serbë. Ata nuk kanë nevojë për të. Mos na detyroni të vijmë në një takim diku në Kosovë e Metohi…”, tha në atë kohë Tomislav Nikoliq. Gjithashtu, nga komoditeti i privilegjeve të një luftënxitësi, nuk i shkoi mendja të merrte një pushkë për të mbrojtur gjoja Kosovën. Nëse jo vetëm për të përfituar nga vdekja dhe zëri i dikujt tjetër.
Sepse është kjo “politikë” që e bën punën.
Ha-ha!
Jo, nuk është qesharake, vdisnin njerëz dhe figura të poshtra politike janë edhe sot në “skenën” kryesore.
Kujtojmë se tubimit të përfituesve të luftës dhe, nga ana tjetër, kamikazëve serbë, më pas përmes video-lidhjes iu drejtuan regjisori Emir Kusturica, basketbollisti Dejan Bodiroga dhe tenisti Novak Gjokoviq. /Danas/ FolDrejt/
Snezana Csongradin punon si gazetare që nga viti 2003, gjatë gjithë kohës në gazetën Danas. Ka diplomuar në Fakultetin Filozofik në Beograd, në Departamentin e Filozofisë.
