Nuk ka dyshim se pushteti absolut i lëndon ata që e vuajnë. Megjithatë, duket se dëmton edhe ata që e ushtrojnë: të dehur nga plotfuqia, tiranët humbin dritën e arsyes.
Prapa çmendurisë mund të ketë, pra, një sindromë psikiatrike të vetë-qëndrueshme: sa më i fuqishëm të jetë ai, aq më shumë bëhet “i dehur”. Kjo nuk është ngushëlluese, por të paktën u ofron një terren atyre që duan të kuptojnë me çdo kusht. Ketu jane disa shembuj.
Iosif Vissarionovic Džugašvili, i njohur më mirë me emrin Stalin, ishte diktatori që më shumë se kushdo tjetër u përpoq të eliminonte kundërshtarët e tij politikë. Sado e vështirë të bëhet një vlerësim i saktë, besohet se gjatë 31 viteve që Stalini qëndroi në pushtet, rreth 20 milionë qytetarë sovjetikë vdiqën.
Gjatë periudhës së spastrimeve, në gjysmën e dytë të viteve 30, ai thërriste për intervistë drejtuesit dhe zyrtarët që bashkëpunonin ngushtë me të dhe të cilëve nuk u besonte. Sapo hynin në dhomën e punës, ai i shikonte në sy pa thënë asnjë fjalë. Ata që nuk e mbanin dot shikimin qëlloheshin sepse, sipas Stalinit, kishin diçka për të fshehur ose ishin në keqbesim.
Kim Jong-il. Nga 3 diktaturat e vendosura ende në pushtet, ajo që tregon megalomaninë më të madhe është regjimi i Koresë së Veriut. Diktatori aktual, Kim Jong-un, alternon kërcënimet për sulme me raketa me çudira të tilla si urdhërimi i të gjithë studentëve që të presin flokët si ai. Kim vjen nga një dinasti diktatorësh që kanë bërë një mënyrë jetese megalomanie. Duke filluar nga gjyshi i tij, Kim Il-sung, imazhi i të cilit është ende i pranishëm kudo në vend. Por edhe më egoist ishte djali i tij (si dhe babai i despotit aktual): baseti Kim Jong-il. I bindur se kishte fuqi magjike si ndikimi i klimës, ai mendonte se ishte i gjithëdijshëm dhe shkroi vepra për çdo temë, veçanërisht kinemanë, argëtimin e tij të preferuar. Ai madje shkoi aq larg sa rrëmbeu regjisorin koreano-jugor Shin Sang-ok, duke e detyruar atë të xhironte një ribërje të Godzilla.
Adolf Hitler. Ne dimë pothuajse gjithçka për diktatorin gjakatar, duke përfshirë veçoritë e tij. Këto përfshijnë fantazitë seksuale. Siç i tha mbesa e saj Geli Raubal (e cila kreu vetëvrasje në vitin 1931 pas një lidhjeje me xhaxhain e saj), Fyhreri e detyroi atë të pozonte lakuriq për të në pozicione të turpshme, ose të hipte në të katër këmbët dhe më pas ta goditnin me kamxhik. Disa nga këto praktika u kryen në emër të “seksit magjik” (një degë e okultizmit e bazuar në ritet sadomazokiste), një pasion që sipas disave, Hitleri do ta kishte ndarë me bukuroshen Winifred Wagner, nusen e kompozitorit Richard Wagner. Disa mjekë më pas dëshmuan se diktatorit i është injektuar testosteron për të rritur burrërinë e tij.
Jean-Bedel Bokassa. Presidenti i Republikës së Afrikës Qendrore, në vitin 1977 e shpalli veten perandor me një ceremoni të frymëzuar nga ajo e Napoleonit në 1804. Për këtë arsye të gjithë shërbëtorët u detyruan të vishnin rroba të shekullit të nëntëmbëdhjetë. Perandori i ri u paraqit me një mantel të gjatë prej kadifeje të kuqe, më pas vendosi një kurorë plot me diamante në kokë, e cila, sipas mendimit të tij, duhej t’i ishte dhënë nga Papa Pali VI, i cili natyrisht refuzoi.
Mao Ce-tung. Në vitet 1960 dhe 1970, shumë të rinj perëndimorë kishin posterin e Maos në dhomën e tyre, të pavetëdijshëm se udhëheqësi i komunizmit kinez ishte një tiran i pamëshirshëm, përgjegjës për vdekjen e miliona njerëzve. Veprimet e tiranit nuk u kufizuan vetëm në jetën publike, ku ai e trajtoi kryeministrin Ciu En Lai si skllav dhe që i preu kokën atyre që e pengonin, por vazhdoi edhe në jetën private: ishte një lloj Kaligula e stilit kinez që nuk kishte marrëdhënie seksuale me gruan e tij, por ai donte të shoqërohej çdo natë me 2 ose 3 vajza të ndryshme. Ai ishte gjithashtu një njeri pa higjienë që nuk lahej, nuk hiqte rrobën për javë të tëra dhe nuk lante dhëmbët, të cilët përfundimisht u bënë të gjelbër.
Saparmyrat Nyýazow. Një nga diktatorët e fundit të lindur në shekullin e njëzetë ishte Saparmyrat Nyýazow, president i Turkmenistanit nga viti 1991 deri në 2006. I njohur gjithashtu si Türkmenbashy (“babai i të gjithë turkmenëve”) ai madje shkroi një tekst të shenjtë: Ruhnama, ose libri i shpirtit. Krahasuar me Biblën dhe Kuranin, ai u miratua në shkolla, u lexua në radio dhe TV, madje u dërgua në hapësirë.
Benito Musolini. Ai ishte pacifist (si i ri, më pas dukshëm ndryshoi mendje duke e tërhequr Italinë në Luftën e Dytë Botërore) dhe e urrente thumbimin, duke i detyruar të ftuarit e tij, madje të takoheshin dhe të ribashkoheshin gjatë tretjes; luante violinë dhe ishte supersticioz. Por mbi të gjitha nuk i duronte dot cigaret (e vetmja që kërkoi gjatë një ndeshje futbolli mes Anglisë dhe Italisë, përndryshe nuk pinte duhan, as kokainë apo droga të tjera) dhe çadrat sepse thoshte se janë “trashëgimia borgjeze [ …] arma e ushtarëve të Papës ».
Muamar Gadafi. Ndër kuriozitetet që karakterizonte liderin e shtetit libian nga viti 1969 deri në vitin 2011 ishte fakti se në çdo udhëtim ai donte të flinte në çadrën e tij beduinësh, madje të vendosur në kopshtin e një hoteli parizian apo gjatë vizitës së tij të fundit në Romë (në foto), e kompletuar me deve në tërheqje. Në vend të kësaj, për të vëzhguar shpinën e tij, ai mblodhi një ekip Amazonash me stërvitje të lartë ushtarake.
Nicolae dhe Elena Ceauşescu. Në listën e diktatorëve më të çuditshëm nuk mungojnë çiftet e paskrupullta të martuara si Nicolae Ceauşescu dhe gruaja e tij Elena, kreu i Republikës Socialiste të Rumanisë nga viti 1967 deri në 1989. “Elena, pothuajse analfabete, i dha vetes një diplomë në kimi dhe e bëri veten të njohur si autore e studimeve shkencore, titujt e të cilëve as që ishte në gjendje t’i kuptonte”, shpjegon për Focus eseisti Domenico Vecchioni, autor i biografive të shumta kushtuar diktatorëve të famshë
