Filimi i zhanrit krim, i Richard Linklater në New Orleans, me heroin kryesor të luajtur nga Glen Powell, është “i lezetshëm” dhe “vërtet argëtues”, shkruan Nicholas Barber nga Festivali i Filmit në Venecia, transmeton Fol Drejt.
Nëse jeni duke kërkuar për një komedi të qetë, emocionuese që ka të bëjë me mashtrimin, korrupsionin dhe vrasjen, atëherë Hit Man është filmi për ju. Drejtuar dhe bashkë-skenar nga Richard Linklater, krijuesi i trilogjisë Boyhood, School of Rock and the Before, mund të jetë shumë i qetë dhe i lehtë për t’u përshtatur me punën e tij më të mirë dhe mund të mos fitojë asnjë çmim në Festivalin e Filmit të Venecias, ku ai pati premierën këtë javë.
Por kjo fije e mrekullueshme kriminale e New Orleans-it ka të gjithë humanizmin dhe sharmin e zakonshëm të Linklater-it, si dhe një cilësi që është e pakët në kinema sot: është vërtet argëtues.
Një titull hapës premton një “histori disi të vërtetë” të frymëzuar nga një pedagog universiteti i quajtur Gary Johnson, i cili luhet nga bashkë-shkrimtari i Linklater, Glen Powell (Top Gun: Maverick). Gary përpiqet të frymëzojë studentët e tij të filozofisë dhe psikologjisë me thëniet e Niçes për të jetuarit në skaj, por ai nuk e praktikon saktësisht atë që predikon. Pas punës çdo ditë, ky i apasionuar pas shikimit të shpendëve e çon Honda Civic-in në shtëpinë e tij diku në periferi, ku i ushqen macet dhe ha një darkë të qetë në njërën nga tryezat më të vogla të kuzhinave në botë.
Por ka pak emocione në jetën e Gary. I aftë në elektronikë, ai i plotëson të ardhurat e tij me një punë mbikëqyrjeje policore me kohë të pjesshme, duke regjistruar njerëz që mendojnë se po punësojnë një vrasës me pagesë, por në fakt po inkriminojnë veten duke folur me një polic të fshehtë. Pastaj ai “ekscitohet” se sa peshonte pazari. Kur polici që zakonisht pretendon të jetë një vrasës pezullohet, Gary duhet të qëndrojë në minutën e fundit – dhe për habinë e tij dhe të kolegëve, ai rezulton të jetë i natyrshëm. Sado i çuditshëm që është shumicën e kohës, ai ka një dhunti për të hyrë në karakterin e një vrasësi gjakftohtë dhe për të improvizuar detajet e frikshme të ekzekutimeve që ai pretendon se ka bërë. Më pas ai përdor ekspertizën e tij psikologjike për të ndryshuar karakterin nga rasti në rast, duke përdorur maskime të ndryshme dhe personalitete të ndryshme për t’iu përshtatur çdo klienti të mundshëm. Duke zbuluar një anë krejtësisht të re për veten, ai e posedon një top, edhe Linklateri dhe Powelli duan ta kenë një top. Ka skena qesharake të Gary duke provuar gjithnjë e më shumë veshjet dhe thekset e ndryshme e të egra, dhe duke marrë reagime gjithnjë e më të tronditura nga punonjësi i tij i policisë (Retta).
Komplikimi i pashmangshëm vjen kur ai ndeshet me një grua të re të mrekullueshme, Madison (Adria Arjona), e cila dëshiron të heqë qafe burrin e saj tiran. Duke e ndjerë se zemra e saj nuk është aty ku duhet, Gary e nxjerr atë jashtë planit dhe ajo ia kthen atë duke i kërkuar një takim. Ai e di se duhet ta refuzojë atë, por Linklater kërkon kohë dhe kujdes për të krijuar tërheqjen e ndërsjellë të çiftit derisa kimia seksuale të fryjë më ashpër se sa në dhjetëra komeditë e fundit romantike që kam parë të bashkuara. Si dhe çdo gjë tjetër, Hit Man është ai film i rrallë që të bind se heroi dhe heroina e duan me të vërtetë njëri-tjetrin. Problemi është se Madison ka të nxehtit për një vrasës me vetëbesim, që i do qentë, kështu që çfarë nëse ajo zbulon se ai është në të vërtetë një akademik i butë dhe i dashur ndaj maceve?
Ka rreziqe të tjera të natyrshme në të jetuarit e një jete të dyfishtë kaq të lartë, sigurisht, dhe problemet vijnë së shpejti nga vende të ndryshme zbavitëse të papritura. Por edhe kur situata bëhet e turbullt, Hit Man ruan humorin e tij të freskët. Një tjetër shkrimtar-regjisor mizor do t’iu kishte përqendruar skenave të dhunës së përgjakshme, por Linklater preferon të mendojë për pyetjen nëse mund të bëhesh një person tjetër. A mund të jetë identiteti i vrasësit të Gary më i mirë dhe më autentik sesa identiteti i tij i pedagogut? Linklater është gjithashtu mjaft i zgjuar për të trajtuar çështjet ligjore dhe etike të një skeme që është një qime mustaqeje larg kurthit, dhe ai ofron një kritikë të pacipë për të gjithë filmat e shumtë të vrasësve që na ngrenë çdo vit. Vrasësit me pagesë nuk ekzistojnë, duket se thotë ai; ata janë një fantazi e mprehtë e pop-kulturës. Nuk mund ta fajësosh Gary-n që po e shijon atë fantazi, veçanërisht kur ai na lë ta shijojmë kaq shumë./FolDrjet/
