Historia jonë e re, është histori paradoksesh, absurditetesh. Realiteti ynë i përditshëm i ngjanë aq shpesh një shfaqjeje në një skenë teatri, aq sa edhe sforcimi për të rezonuar mbi gjendjen tonë, vështirë mund ta shquaj të vërtetën nga ky simulakrum.
Nga Imer Topanica
Ky është mendimi i parë që më erdh sapo lexova librin «E vërteta e aktorit» të Naim Berishës. Duke qenë bukur do vite i mishëruar me historitë të cilat i përmbledh në formën e një raporti për jetën teatrore autori Berisha, u trondita sërish.
Kisha rastin si gazetar, të nxjerr në ballina mediumesh ato që në një shoqëri normale do të ishin vetëm fabula intriguese për mjeshtrit e dramaturgjisë, duke i pasur për burim informacionesh ndonjëherë edhe reagimet e sindikatës, aktorëve e regjisorëve të guximshëm, që rrallë e përmallë çonin krye kundër padrejtësive. Por kur e lexon të vërtetën që e prezanton Berisha me një gjuhë kaq të qartë e bindëse, nuk mund të mos e artikulosh një pyetje retorike: tempulli i artit të jetë katandisur në një batak antivlerash e skandalesh kaq të ulëta?
Për këto vite sa kam kontribuar në publicistikë, kam njohur aktivistë politikë e të shoqërisë civile, gazetarë dhe figura publike që janë linçuar, sharë e fyer, pasi ua kanë përplasur realitetin e hidhur turmave injorante. Por së voni kam njohur dy personalitete të rrallë, që më nxitin e motivojnë për të punuar, pa u kërrusur dhe nënshtruar. Besoni apo jo, njoh një gazetar hulumtues, ndër më të mirët në mesin tonë, që mbijeton duke punuar në ndërtimtari dhe një aktor i cili e ka fituar rastin kundër një gjykatëseje, në një çështje që lidhet me teatrin. Besoj që mund ta merrni me mend se kush është ky i dyti…
Një shoqërie të topitur nga propaganda, padrejtësia, krimi e korrupsioni, një shoqërie të rënë në një letargji të thellë, i duhet një zë i tillë kumbues, që e shkund, e tronditë, e zgjon dhe e ndërgjegjëson.
Libri «E vërteta e aktorit», të mëson se përmasat e padrejtësive të shtrira në institucionet tona, kanë prekur kufij të paimagjinueshëm. Merreni me mend, ç’histori përfshinë brenda: jo shumë kohë më përpara, në krye të TKK-së vihet një drejtues i cili akuzohet dhe vërtetohet se ka bërë plagjiaturë. I njëjti sulmon fizikisht kolegët e tij dhe prapë nuk gjykohet, përkundrazi, ai involvohet në procesin e vlerësimit dhe të gradimit të kolegëve, duke i vlerësuar servilët dhe duke i dënuar viktimat.
Më e çuditshmja e së çuditshmes është se ky soj pseudoaktorësh e dallaverxhinjsh mbërrijnë t’u mbijetojnë ndryshimeve të pushteteve. Përherë në krye të këtij institucioni dhe përherë dekonstruktivë në veprimtarinë e tyre.
Libri «E vërteta e aktorit», reflekton vetëm mbi realitetin e një segmenti kulturor të shoqërisë, por a thua çfarë ka ndodhur në të tjerët?
Krejt në fund dua të them se Berisha nëpërmjet këtij libri, veç që na i çelë sytë, gati përdhunshëm për të na ndërgjegjësuar rreth gjendjes në të cilën ndodhemi, nuk flet vetëm nga prizmi i njohësit të teatrit, e as historisë së dhimbshme të tranzicionit në jetën teatrore, por si një intelektual i mirëfilltë. Do të mbetet gjatë kohë si një dëshmi për kohën më të turbullt të tranzicionit politik e kulturor.
Ju duhet ta lexoni medoemos!
