*Përktheu nga osmanishtja: Metin Izeti
GAZEL NGA GOJA E LEJLËS
Në kurth të dashurisë u mbërtheva, rënkoj e vajtoj
Çfarë belaje qenka? Me të pa ndal jetoj
Gjuha m’u pre, shtati harroi si lëvizet
Vaj për mua! Ngrirë si foto në shtëpi të mjerimit
Nuk kam fuqi dertin me ia tregu kujt
Pa nda lëngoj e vuajtur, e sëmurë
Nga qortimet, aq shumë e lodhur jam
U tjetërsova nga i dashuri, kuvendoj me të huajt
Nuk të them më, o trëndafil, që me ty jam e dashuruar
Sa herë qe e thashë këtë fjalë, me qortoi gjithkush
Mendja, durimi, zemra e feja, shyqyr me shkuan
Në bregun e dashurisë, e lehtësuar banoj
Fuzuli, veten s’e di ku jam, nuk kuptoj
Qëndisjen e ashkut, e përfytyroj, e dëshiroj
VETMIA E LEJLËS NË STREHËN E QEDERIT DHE
ENDJA E MEXHNUNIT NË LUGINËN E ASHKUT
Ajo fytyrë hanë, vajtonte
Befas, një zë të djegur dëgjoi
Dikush këndonte këngën e Mexhnunit
Me fjalët dhe shpirtin gufuar
Ti për dashurinë që je i djegur
Mexhnuni, me pak se Lejla, nuk është i hequr
Mexhnuni e Lejla, në mjerim barazuar
Nëse dikush të thotë, s’është për t’i besuar
Po, Lejla shumë derte i ka
Por sa Mexhnuni, derte s’ka pa
Dora e Lejlës nga gjilpëra lëndohet
Mexhnuni. As nga shpata nuk varrohet
Lejla, nga rrobat e mëndafshit mërzitet
Mexhnuni kënaqet me zinxhirët
Lejla, kërkon, qederi t’i pakësohet
Mexhnunit, dita-ditës, mjerimi i shtohet
Mexhnuni ka mjerim të vërtetë
Lejla për kënd mërzitet saktë
Dhuna e drithërimeve të zjarrta e Mexhnunit
O Perendi! Lejla, për kë i është dorëzuar qederit
Mexhnuni, në kurth të Lejlës, mbërthyer
Vallë, Lejla, për kë është lidhur
Lejla, këtë këngë kur e dëgjoi
Këngën që këndonte e harroi
U ndal dhe e shqyrtoi mirë
E ndjeu, më zjarr nuk kisht në shpirt
Fati, Mexhnunit belanë dhe qederin
Më shumë ia kishte dhënë, të mjerit
*Shkëputur nga Revista Letrare “Uji”/FolDrejt/
