Kur themi se presidenti ynë gënjen, ne po themi shumë për vendin tonë. Ai është presidenti ynë. Ne jemi thjesht të pafat me burrështetasit dhe kjo nuk është prej ditës së djeshme.
Nga Nenad Kulačin
Por ky presidenti ynë është një gënjeshtar kampion bote. Ndoshta Kim Jong Un, por ai është jashtë garës. Sigurisht që na vjen turp që kemi një president të tillë. Dhe jo aq për ne, por për Serbinë.
Me Vuçiqin gjithçka është false. Prej fillimit deri në fund. Na bindën se presidenti ynë ishte studenti më i mirë në historinë e fakultetit të drejtësisë. Në mesin e përparimtarëve ka nga ata që kanë mbaruar juridikun dhe kanë qenë studentë më të mirë se Vuçiqi, po ku mund ta thonë këtë. Në vend që të tregojnë dhe të paraqesin realitetin, ata vetëm përkulen. Goran Vesiq sigurisht që nuk ishte nga Vuçiqi, por së fundmi në një postim në Twitter ka shkruar se sapo e ka parë Vuçiqin me një libër në dorë, ka parë dritën. Pse atëherë, përveç asaj drite, ai vendosi të jetë pjesë e Partisë Demokratike dhe të bredh në të, nuk është e qartë.
Kujtojmë se si ai gënjeu për Miroslav Mishkoviqin në atë kohë. Ai vendosi pushtetin e tij duke arrestuar Mishkoviqin, duke lajkatur. Ai, si një luftëtar i padiskutueshëm për drejtësinë dhe kundër krimit. Tani ai nuk gjendet askund kur bëhet fjalë për Mishkoviqin. Kryebashkiakët e tij bëjnë foto me Mishkoviq në Kupën e Botës në Katar. Gjatë asaj kohe, të gjithë ne qytetarët e Serbisë po e paguajmë shtrenjtë luftën e Vuçiqit për vlerësim. Dyshohet se Serbia duhet të paguajë 30 milionë për luftën e Vuçiqit për vlerësim, sepse ai dhe djali i tij u shpallën të pafajshëm në gjykatë.
Ai na gënjeu të gjithëve. Gjithçka është gënjeshtër pas gënjeshtre. Po rrënimi në Savamala dhe idiotët në krye të qeverisë së Beogradit. Në atë kohë në krye të qeverisë së Beogradit ishin Sinisha Mali dhe Goran Vesiq. Njëri është sot ministër i Financave, tjetri është ministër i Transportit. Nuk i ra asnjë fije floku nga koka. Gruaja e Sinisha Malog pranoi se Mali i organizoi të gjitha, por ata u pajtuan në gjykatë dhe gjithçka tanii takon të kaluarës.
Për të mos përmendur aksidentin në kabinën e pagesës afër Doljevacit. Ai gjoja e ka parë atë video dhe askush tjetër dhe na siguron se Zoran Babiq nuk ka vozitur. Më jep prova, o burrë, të shohim ne, të shohin avokatët, dhe nuk mbroni kështu një budallaqe, për të cilën ne ende nuk e dimë nëse ishte në timon apo në sediljen e pasagjerit. Sa i kushton atij që ta ndajë atë pamje me ne? Këtu, unë jam gati të mos shkruaj kurrë asnjë fjalë për të dhe qeverinë e tij në Serbi, nëse presidenti ynë i jep publikut një video nga kabina e pagesës.
Për Rada Trajkoviqin presidenti ynë ka thënë se në vijën administrative me Kosovën është ndalur për një orë e dhjetë minuta, ndërsa ajo grua është ndaluar 17 orë. Dhe ata tundin kokën dhe i besojnë gjykimit të tij. Jo vetëm që gënjen, por i pëlqen edhe poshtërimi.
Nuk kam përmendur shumë. Në fund të fundit, ne të gjithë e dimë këtë. Atëherë si e lejuam? Pra, ne duket se jemi frikacakë më të mëdhenj se ai. Çdo gjë që ai bën, ne e lejojmë. Askush tjeter. Është faji ynë. Ne pranojmë gjithçka që ai thotë dhe bën me aq lehtësi sa nuk është normale.
Ai përdor makinerinë e plotë për këtë qëllim. Ai i shtrembëron fjalët tona me mjeshtëri dhe na dërgon një ushtri të plotë mbi të gjithë ne për të na fyer dhe poshtëruar më tej.
Mund ta imagjinoj se me çfarë lakmie ka folur mbrëmë në Hepi me Milomir Mariqin. U gjet një vrimë dhe një copëz. Më është dashur ta dorëzoj tekstin shumë më herët se ajo ftesë, ndaj më falni nëse nuk është i përditësuar. Nuk jam i sigurt për ato që tha për kilometrat e rrugëve të sapondërtuara.
Të gjithë u ngritën për të mbrojtur “fëmiun” Danilo, i cili ishte në Republika Sërpska më 9 janar. Lëreni të shkojë, kush e mbron, ai fëmijë është vetëm 24 vjeç. Pse askush nuk i ka përmendur ndonjëherë fëmijët e Tom Nikoliqit? Edhe ai ishte president i Serbisë. Djemtë e tij nuk ruheshin nga “kobrat”. Askush nuk i përmendi as fëmijët e Tadiqit. Është interesante se në publikun serb përmenden vetëm Marko Millosheviq dhe Danilo Vuçiq. Nuk është rastësi. Dhe Vuçiq vazhdon fushatën e tij dhe etiketon Tadiqin.
Dhe kështu, një gënjeshtër kap një tjetër, e treta, e pesta, dhe gjithçka mund të ndryshojë, përveç atij. Baron Munchausen i ditëve moderne ka arritur në atë nivel të gënjeshtrës që ai beson gjithçka që thotë. Gënjen kolegët e partisë, na gënjen neve, gënjen të huajt. Ai vërtet beson se do të përfundojë në librat e historisë si një lider i madh botëror. Dhe në fakt, ai do të bëjë gjithçka për të qëndruar në pushtet me çdo kusht. Pa marrë parasysh sa kushton.
Fatkeqësisht, e gjithë kjo kushton një pasuri. Me çdo ditë të sundimit të tij, Serbia është më larg Evropës dhe më afër Putinit. Dhe kushdo që nuk e pranon, gënjen. Gënjeshtra e mban atë në këmbë dhe për disa arsye të huajt e besojnë atë. Ndoshta sepse nuk kanë kujt t’i besojnë. Rënia nga pushteti, pra, një ditë do të jetë shumë e dhimbshme për të, por edhe për ne. /Danas/ /FolDrejt/
