Shkëputur nga libri: “Nastradin Hoxha – gazmore të zgjedhura”, fq. 23-25
Ushtria e Timurlengut (sundimtari i asaj kohe) në të gjitha pushtimet e Iranit, Kaukazisë dhe të Andadollit ishte e shoqëruar me elefantë. Kur erdhi në Akshehir Timurlengu vendosi që të qëndronte këtu meqë i pëlqeu shumë vendi, bile solli njërin prej elefantëve të ushtrisë së tij brenda në qytet. Asnjëherë më parë populli i Akshehirit nuk kishte parë kurrë asnjë elefant, ndaj për këtë që po e shikonte tani kishte mbetur i mahnitur dhe i kënaqur, por nga ana tjetër elefanti hidhej dhe i shkatërronte ngado që shkelte, bile filloi që të zhdukte, sikur i fshinte nga faqja e dheut, kopshtet e mbjella me pemë dhe bostane. Kafsha e madhe nuk e dinte se ç’ishte ngopja.
Të ndodhur përballë kësaj gjendjeje banorët e Akshehirit filluan të mblidheshin dhe të mendonin se çfarë do të bënin dhe më në fund vendosën që kur ta gjenin Timurlengun në një nga ditët e tij të mira, kur ishte i qeshur dhe i kënaqur, t’i luteshin për ta larguar elefantin prej qytetit të tyre.
Kuptohet, që ashtu si gjithmonë, për njeriun që do të shkonte si ndërmjetës ata detyruan Nastradin Hoxhën. Deshi s’deshi Nastradin Hoxha u detyrua të pranonte nga lutjet dhe nga shtrëngimi i tyre. Kështu grupi i ndërmjetësve me Nastradinin në krye u nis për tek shtabi i Timurlengut. Por në atë kohë të gjithë banorët e Akshehirit dridheshin nga frika prej zemërimit të Timurlengut. Nëpër rrugë nuk shikoje njeri të gjallë. Madje nuk gjeje dot as edhe një njeri të vetëm për t’ia dorëzuar xhelatit, pasi që gjithë rrinin mbyllur nëpër shtëpitë e tyre.
Kështu ndodhi që nga ajo frikë për vdekje që i kishte kapluar të gjithë banorët e qytetit edhe ata njerëz që e filluan rrugën bashkë me Nastradinin në grupin e ndërmjetësve filluan të hiqen mënjanë vjedhurazi duke u larguar nga grupi. Pikërisht në kohën që arritën në shtabin e pushtuesit të madh nga brenda u dëgjua të vinte piskama e Timurlengut, të cilin një tërbim dhe egërsim i madh i brendshëm bënte që shkulme shkulme t’i dilte një e bërtitur e thekshme. Kur dëgjuan këto ulërima të tmerrshme të tjerët që e shoqëronin atë filluan t’ia mbathin me të katra, kështu që Nastradin Hoxha u gjet fare i vetëm përballë pushtuesit të egër të botës.
Kur e pa atë, Timurlengu i tha duke shkumbëzuar nga inati me një zë gjëmues të rreptë: -Çfarë do përsëri more Hoxhë?
Përballë kësaj pyetjeje të Timurlengut, të bërë me një zë aq të egër, Nastradin Hoxha filloi menjëherë që të dridhej dhe si u mendua një hop i tha duke belbëzuar: – Një gjë kërkoj o sundimtari im. Banorët e Akshehirit më kanë ngarkuar mua dhe më kanë dërguar që …
- Për çfarë po thua se të kanë dërguar? Çfarë duan ata?
- Për atë elefantin e madh…
- Ç’u ka bërë elefanti?!
Duke e kuptuar menjëherë se po t’i thoshte të vërtetën Timurlengut do ta egërsonte atë akoma më shumë Nastradin Hoxha filloi t’i fliste kështu: – Tërbimi nuk ju bën mirë, o sundimtari im! Ata që më kanë dërguar janë mjaft të kënaqur nga kafsha e shëndetshme dhe e madhe. Të gjithë banorët e qytetit e duan shumë. Vetëm se janë të shqetësuar ngaqë ai është vetë. Prandaj po t’i sillje një elefant që të shumoheshin këtu kjo do të ishte më e mira, ja, këtë lutje të bëjnë ata.
Kur dëgjoi këto fjalë tërbimi i Timurlengut u zbut: – Shumë mirë, do të urdhëroj që t’jua sjellin. – iu përgjigj ai Hoxhës.
Menjëherë pasi doli nga Timurlengu i qetësuar, Hoxha, tanimë me gjak të shkrirë, filloi të kthehej për në qytet, kur duke ecur rrugës, pa e kuptuar e rrethuan ata që ishin nisur bashkë me të si dërgatë, por që gjatë rrugës ishin larguar vjedhurazi dhe e kishin lënë atë të vetëm përballë sundimtarit mizor: – Hë Hoxhë, a u zgjidh kjo punë? A pranoi Timurlengu për ta larguar nga qyteti ynë atë kafshë shkatërruese?
Nastradin Hoxha i vështroi ata një copë herë shtrembër e gjithë inat pa folur fare. Pas kësaj u dha këtë përgjigje: – Çfarë po thoni ju kështu more? Le që kjo punë nuk bëhet por ai do t’i sjellë pranë një elefant tjetër. Kështu do të pjellin dhe do të shtohen. Atëherë do ta shihni se si do t’ju nxihet jeta.
Duke i mbushur plot zemërim vazhdoi rrugën për në shtëpinë e tij.
Përzgjodhi për FolDrejt.com: Fisnik N. Muça
