Djali i vetëm i Orhan Kemalit, Işık Öğütçü, tregon historinë e shkrimit tragjik të Lagjes së 72-të të Orhan Kemalit, në librin e tij “Zëri i të heshturve”, botuar nga Botimet Everest, me fjali jashtëzakonisht prekëse. Këtu kemi përgatitur këtë listë për të ndarë atë histori me ju pa prekur fjalitë. Me respekt dhe dashuri edhe një herë për Orhan Kemal…
Në fund të vitit 1951 u larguan nga shtëpia e shokut të tij dhe morën një banesë me qira në Fener dhe u vendosën aty. Dimri i madh i viteve 1951-52 e zuri rob gjithë Stambollin. Ora është natë. Jashtë është borë, është ftohtë, era po e ftoh errësirën
Banesa që ata jetojnë në Fener është si akulli. Të gjitha familjet kanë marrë tashmë të gjitha batanijet dhe qilimat e shtëpisë mbi mbulesat e zakonshme për të mos ftohur dhe tashmë i kanë zënë gjumi të grumbulluar.
Babai im, i cili ka tre muaj që nuk paguan dot qiranë e shtëpisë, është zgjuar. Ai lëviz në dhomën tjetër, e cila është edhe më e ftohtë. Ndez sobën me pak vajguri në të, gërhit në pëllëmbët e dorës dhe fillon të shkruajë historinë e 72 Reparteve, që i qarkullon prej ditësh në kokë.
Shkruan me shpejtësi të madhe në turqishten e vjetër deri në mëngjes. Ai ia lexon me entuziazëm familjes së tij në mëngjes. Më pas e pastron me shkronja të reja deri në mesditë. Ai troket në derën e një reviste pasdite. Nuk futet brenda, po fluturon në ajër
Ai imagjinon se do t’u pëlqejë menjëherë, ose do të japin një paradhënie. Pronari i revistës tha: “Le të lexojmë veprën tuaj. Nëse është e mundur, na kaloni nesër”, thotë ajo e zhgënjyer. Nuk ka shërim. kthehet në shtëpi
Ajo largohet përsëri një ditë më vonë. Kësaj radhe, në vend të pronarit të revistës, përballë i del shërbëtorja e dhomës, “Këshilltarja jonë e artit e ka parë punën tuaj të pahijshme, ju lutemi dërgoni dorëshkrimet tuaja…”
Ai vjen në shtëpi i rraskapitur me skicat dhe këmbët e tij endacake dhe thotë: “Do të qaja nëse nuk do të kishte burrëri në lokal. Dhe bashkohuni…”
Më pas botohet 72 Repartet. Fatih Rıfkı Atay shkruan për librin: “Letërsia turke do të jetë gjithmonë krenare për këtë vepër”
Sot kjo vepër, me të cilën krenohet letërsia jonë, ribotohet vazhdimisht, shfaqja e saj ka arritur në qindra mijëra spektatorë dhe filmi i saj është xhiruar dy herë.
Të shtunën, më 9 mars 1968, ai do të shkruajë për lexuesin e tij në librin 72 Wards në një librari:
“Kjo histori e Lagjes 72 është shumë tragjike për mua; përkatësisht drejtshkrimi. Një natë nuk fjeta deri në mëngjes, shkrova. Më pëlqen kjo histori. Duaje po aq sa unë, Mazal Levi. Ju uroj një të ardhme të ndritur.”/FolDrejt/
