Dokumentuesi i dhunimeve në Kosovë gjatë luftës, Josef Martinsen, ka rrëfyer punën që ai ka bërë që nga viti 1999.
Ai thotë se në Kosovë për herë të parë erdhi më 1999 ku punonte me UNHCR-në, ku me këtë organizatë i largonin trupat e vdekur nga bunarët.
Ai tha se për 8 muaj shkuan gjithandej Kosovës, i larguan trupat e vdekur dhe i pastruan bunarët, teksa shtoi se habiteshin pse serbët i shkatërronin bunarët.
Martinsen, i cili tash ka dy libra, thotë se në vazhdën e punës në Kosovë zbuluan se nuk kishte trupa të vrarë vetëm në puse, por ishin edhe 400 varreza masive, që sipas tij, askujt s’i interesonte dhe asnjë s’merrej me to.
“Raporti më pas iu dërgua Kombeve të Bashkuara, për ato 400 varreza masive nuk u ndërmor asgjë se kush ishte brenda tyre. Pasi e përfundova librin e parë, e nisa të dytin të tregojë se cka ndodhi, ku vdiqën këta njerëz dhe kjo më mori kohë disa vite sepse ishte e vështirë të gjeja informacione për ta”.
“Ne udhëtuam në secilin fshat, rreth 1 mijë e 400 fshatra të Kosovës dhe ne i vizituam pothuajse të gjithë. Më pas morëm informata nga Kryqi i Kuq, ata i kishin regjistruar njerëzit që kanë arritur këtu dhe ata që mungonin”, është shprehur Martinsen në “Info Magazine” në Klan Kosova.
Tutje, ai thotë se nuk ka ditur mjaftë për gratë e dhunuara nga forcat serbe, teksa shtoi se pas përfundimit të punës së tij në Kosovë, librat e tij për krimet serbe i prezantoi edhe në Beograd.
“Nuk kam ditur mjaftë për gratë e dhunuara, por mësova se rasti i 423 grave të dhunuara që më 1999 bënë marrëveshje me UNMIK-un dhe qeverinë vendore, sepse UNMIK-u donte të dokumentonte gra sepse donte evidencë për këtë”.
“Janë 423 gra që e kanë nënshkruar dokumentin dhe UNMIK-u dhe qeveria u kanë premtuar ndihmë sepse e kanë ditur se kur të kthehen në komunitetin e tyre do të kenë sfida sepse dokumentet ishin zyrtare dhe të gjithë e dinin për këto 423 gra”.
“UNMIK-u premtoi t’iu ndihmojë, por s’e bënë dhe për këtë arsye u përfshiva në këtë rast dhe fillova t’i bëjë pyetje qeverisë se pse s’u është përmbajtur marrëveshjes me këtë grup të njerëzve”, është shprehur Martinsen.
Në 2013 kur e përfundova punën në Kosovë, shkova në Beograd t’i prezantojë librat e filmin për publikun serb, pasi qeveria atje s’fliste kurrë për këtë punë, s’kishte asnjë lajm për luftën në Kosovë./KlanKosova/
