Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.
Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.
Të shkruaj, për shembull: “Nata është e yjëzuar
dhe dridhen, të kaltra, yjet atje në lartësi”.
Era e natës shëtit nëpër qiell dhe këndon.
Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.
E kam dashur dhe, ndonjëherë, edhe ajo më ka dashur.
Në net si kjo e kam mbajtur në krahët e mi.
E kam puthur kaq herë nën qiellin e pafund.
Ajo më ka dashur dhe, ndonjëherë, edhe unë e kam dashur.
Si mos t’i duash sytë e saj të mëdhenj e të thellë.
Këtë natë mund t’i shkruaj vargjet më të trishta.
Kur e mendoj që s’e kam më. Kur e ndiej që e kam humbur.
Ta dëgjosh natën e pafundme, më e pafundme pa të.
E vargu bie në shpirtin tim si vesa mbi bar.
Ç’rëndësi ka që dashuria ime s’mundi ta mbajë.
Nata është e yjëzuar dhe ajo s’është me mua.
Kjo është e gjitha. Në largësi dikush këndon. Në largësi.
E kam humbur atë, prandaj në shpirt thellë po vuaj.
Si për ta pasur më afër, shikimi im e kërkon,
zemra ime e kërkon dhe ajo nuk është me mua.
Dhe është e njëjta natë që i zbardh po të njëjtat pemë.
Ne, ata të asaj kohe, më s’jemi të njëjtët.
Tani më nuk e dua, është e qartë, por sa fort e kam dashur.
Zëri im kërkon erën për ta prekur veshin e saj.
E tjetrit. Do të jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i pastër. Sytë e saj t’pafundmë.
Tani më nuk e dua, është e qartë, por ndoshta edhe e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria dhe kaq e gjatë harresa.
Sepse në net si kjo e kam mbajtur në krahët e mi,
E kam humbur atë, prandaj në shpirt thellë po vuaj;
Qoftë kjo dhimbja e fundit që ma shkakton,
Dhe këto vargjet e fundit që për të i shkruaj.
Përktheu: Orjela Stafasani
