Mungesa e një uniteti politik për sa u përket raporteve me Serbinë, është duke reflektuar keq në rrafshin ndërkombëtar. Në vend që skena politike të mos kishte dilema në kuptimin, se çfarë standardi do të duhej të ndiqnim në aspektin e marrëdhënieve me armikun tonë të vjetër, ajo e kritikon Kryeministrin Kurti, me shpresë që të përfitojë nga “miqësia” me Amerikën, e për rrjedhojë të kapet më mirë në fijet e pushtetit. Ata nuk e kuptojnë që këto janë momente tejet kritike për republikën, andaj duhet t’u themi: kujdes!
Nga Imer Topanica
Në qoftë se Kosova pranon implementimin e marrëveshjes për asociacionin, themelet e së cilës burojnë nga pakoja e Ahtisarit, e më vonë edhe nga marrëveshja e vitit 2013, pa u njohur nga Serbia, siç po kërkon një pjesë e opozitës dhe shoqërisë civile, kush na garanton që Serbia do ta njoh republikën tonë?
A s’është kjo e njëjta Serbi që për dekada të tëra nënshkroi dhe u zotua për jetësimin e dhjetëra marrëveshjeve, të cilat më vonë nuk i respektoi?
Çfarë ka ndërruar në skenën politike serbe, në mënyrë që të na e mbush mendjen se Beogradi zyrtar do t’i kthehet konstruktivitetit politik, diplomatik e ekonomik me Prishtinën zyrtare?
A mos kanë ardhur në pushtet Nenad Çanaku (Nenad Čanak) e Çedomir Jovanoviqi (Čedomir Jovanović)?
A mos janë shuar strukturat paralele dhe janë shkëputur raportet e Vuçiqit me Listën Sërbska? Jo! Atëherë?
Çka rrezikojmë nëse e refuzojmë thirrjen e ndërkombëtarëve, duke i përfshirë këtu edhe ato të aleatëve tanë strategjikë?
Të mbetet Kosova këtu ku është, me hapa të ngathët në kuptimin e zhvillimit ekonomik, në kuptimin e forcimit ushtarak dhe përmirësimit të segmenteve të brendshme, por të paktën, me veriun i cili mund të mbetet i tillë, i pa-integruar, apo siç thotë populli: as me shehër, e as me Barilevë! – Dhe ky do të ishte versioni më i keq i mundshëm.
Por çka do të ndodhte nëse do të implementohej marrëveshja, pa u njohur nga Serbia?
Nuk është e vështirë ta paramendojmë: Varianti më i keq do të ishte rikthimi në pushtet i grupeve kriminale serbe në veri, shndërrimi i asaj pjese të Kosovës në vatër të kontrabandës dhe përgjithësisht, krimit të organizuar. Po ashtu, edhe si një grackë përherë e gatshme në duart e Beogradit, për ta destabilizuar Kosovën, sa herë që t’i shfaqej nevoja.
Kosova do të ngelej si vatër e përhershme krize, pa pasur fuqi për t’u stabilizuar politikisht, prandaj edhe ekonomikisht, sepse, cili investitor i madh do t’i mësyhej vendit për të investuar kur ka para vetes një imazh të tillë që reflekton pasiguri politike?
Por çka nëse na njeh Serbia dhe më pas implementohet marrëveshja – ashtu siç po synon të bëjë Kurti?
Vuçiqi dhe politikanët nacionalistë serbë nuk do të kishin arsye për t’iu futur garës politike duke iu premtuar serbëve se “do ta ruajnë si sytë e ballit djepin e Serbisë”. Gjasat për integrimin e qytetarëve serbë në komunat veriore në institucionet e Kosovës, do të shtoheshin e shumëfishoheshin; Serbia nuk do të mund të nxiste kriza politike duke i përdorur serbët e Kosovës si “arinj në zinxhirë”; do të na njihnin pesë vendet e Bashkimit Evropian, të cilat vijojnë të jenë pengesë në rrugën tonë për integrime; do të integroheshim më shpejt në strukturat ndërkombëtare; do të josheshin investitorët huaj; do të liberalizoheshin vizat etj.
Diplomatët amerikanë të involvuar në procesin e bisedimeve, natyrisht që janë të interesuar ta mbyllin këtë çështje sa më shpejt që të jetë e mundur. Për ta, arritja e një marrëveshjeje, do të ishte sukses në cilindo variant, me Kosovën si humbëse më e madhe, apo me Serbinë. Megjithatë, ne nuk kemi arsye që të nxitojmë. Pozitë, opozitë por edhe shoqëria civile, duhet t’i kemi të qarta vijat e kuqe me Serbinë. Sovraniteti i vendit, nuk është e as nuk duhet të jetë pjesë e menysë, në tavolinën e bisedimeve.
Çfarë humb opozita nëse e përkrahë Kurtin në këtë pikë?
Asgjë! Përkundrazi, më e pakta, do të reflektonte maturi politike dhe do të përçonte në shoqëri idenë e unitetit për çështje të mëdha, diçka që ka munguar këtu e dy dekada.
Çka do të humb nëse vijon me sulme ndaj Kurtit?
Si në të kaluarën, ajo do ta humbë besimin në shoqëri. Qytetarët e vendit janë aq të vetëdijshëm sa ta kuptojnë se çka ua cenon republikën, e çka jo. Prandaj, një prej mënyrave për ta forcuar besimin e tyre është që, për këto çështje të mëdha, ata të mos shfaqin dilema dhe të mos rreken të përfitojnë nga “miqësia” me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Po e fus qëllimisht në thonjëza këtë shprehje sepse, veç me miqësi ky relacion nuk ka të bëjë.
Pastaj, duke e sulmuar Kurtin në këtë pikë, ata vetëm sa do t’ia forcojnë pozicionin. Mbi gozhdën e raporteve me Serbinë është duke u varur e gjithë qeverisja e tij, prandaj, është verbëri politike që ta godasin atë./FolDrejt/
