Teksa shpërtheu lufta Izrael-Hamas, një adoleshent i plagosur nga konflikti ngushëllon një mësues të rritur: “Unë nuk kam ndjenja”, shkruan Al Jazeera, transmeton Fol Drejt.
Beit Sahour, Bregu Perëndimor i pushtuar – Në orën 7:30 të mëngjesit të së shtunës së kaluar, fëmijët iu thanë “lamtumirë” prindërve të tyre dhe u përshëndetën miqtë e tyre në oborrin e shkollës. Qielli mbi qytetin palestinez Beit Sahour, në lindje të Betlehemit, ishte jashtëzakonisht i kthjellët.
Ata folën për provimet e tyre të ardhshme, thashethemet e fundit dhe bënë plane për t’u bashkuar pas shkollës. Çdo klasë formonte një vijë të rregullt përballë hyrjes së shkollës, ndërsa drejtori i shkollës kryente njoftimet e mëngjesit me mikrofon. Përpara se të futeshin në orën e parë të mësimit, nxënësit dhe mësuesit vendosën duart mbi zemra për himnin e shkollës, tingujt e të cilit buçitën nëpërmjet altoparlantëve.
Mësimi filloi menjëherë në orën 7:50 të mëngjesit, një orar që së shpejti do të ndërpritej. Në orën 8:20 të mëngjesit, filluan të qarkullonin lajmet e para që flisnin për raketat që kishin filluar të plasnin brenda territorit në Gaza. Në orën 8:30 ra zilja. Pjesa e dytë filloi si zakonisht.
Ndërsa nxënësit ngritën duart për t’iu përgjigjur problemeve të matematikës dhe për të lexuar nga tekstet e tyre shkollore në anglisht, mësuesit ndanë mesazhe që merrnin nga anëtarët e familjes që ende nuk kishin arritur në media. Kishte urgjencë, por jo panik. Ky nuk ishte një lajm i ri në Palestinë.
Në orën 08:45, administrata e shkollës dërgoi një njoftim zyrtar duke udhëzuar prindërit të merrnin fëmijët e tyre, “për shkak të sigurisë”.
Lajmi u përhap gojarisht. Nxënësit ulën lapsat, paketuan çantat dhe u vërshuan në korridore. Ajo të kujtonte një stërvitje për rrezik nga zjarri, por më pak e organizuar – dhe me intensitet më të lartë të aksionit.
Në sallën e fakultetit, një mësues tregoi me gisht tymin jashtë që ngrihej nga horizonti aty pranë. Ndërsa dolën më shumë detaje të sulmit, një nivel i ri alarmi u përhap mes atyre që ishin ende brenda shkollës.
“Është koha për të shkuar,” pohoi një mësues tjetër.
“Asra! Asra!” Jashtë dëgjohej një zë i vogël. “Më shpejt! Më shpejt!”
Nxënësja e klasës së shtatë Lina më pyeti nëse e dija pse po na dërgonin në shtëpi. “Është hera juaj e parë, apo jo?”
Ajo shpjegoi se lufta ishte një dukuri e zakonshme e vitit shkollor dhe një shqetësim i vazhdueshëm.
“Si po ndihesh?” E ridrejtova bisedën, pa rehat me një 12-vjeçare që më ngushëllonte.
“Unë nuk kam ndjenja.” Ajo qeshi. “Nuk më intereson nëse vdes”.
Lajmi arriti në mes të provimit të klasës së nëntë, mësuesja e matematikës Sirine. Mendimi i saj i parë ishte se frika e saj më e keqe po realizohej – se fëmijët e saj do ta përjetonin gjithashtu luftën.
Sirine ndoqi të njëjtën shkollë si fëmijë, e pasuar nga fëmijët e saj – nxënësja e klasës së katërt, Ihab, nëntë vjeçe, dhe nxënësja e klasës së gjashtë, Maya, 11 vjeçe.
Vitet e shkollës së mesme të Sirines përkonin me Intifadën e dytë (2000-05). Ajo mbaroi Tawjihi në 2002, viti i fundit i shkollës së mesme në Palestinë, kaloi duke u përgatitur për një seri provimesh të standardizuara që përcaktojnë vendosjen në universitet. Periudha e saj e provimit u përcaktua nga rrethimi izraelit në Kishën e Lindjes së Krishtit, kur rreth 200 palestinezë u strehuan nga ushtria që përparonte midis 2 prillit dhe 10 majit 2002.
Sirine, studente, ishte gjithashtu në mes të provimit të matematikës atë vit kur forcat izraelite shpallën shtetrrethim. “Mamnooa al-tajawol,” përsëriti Sirine fjalët me të cilat ushtarët ia ndërprenë provimin. Askush nuk lejohet të lëvizë”.
“Mësuesit na thanë të vazhdojmë pa marrë parasysh se çfarë po ndodh jashtë”, kujton ajo. Kur ata mbaruan provimin, një automjet qeveritar me leje të posaçme për të lëvizur gjatë shtetrrethimit i çoi studentët në shtëpi. Atë vit, shumë studentë u detyruan të shtyjnë provimet e tyre teuxhihi për shkak të rrethimit.
Pa Intifadën, Sirine do të kishte shkuar në Universitetin Birzeit dhe do të kishte studiuar arkitekturë. Por prindërit e saj donin që ajo të qëndronte afër shtëpisë, kështu që ajo studioi matematikë në Universitetin e Betlehemit. Lufta ndryshoi rrjedhën e jetës së saj, një përvojë që fëmijët e saj po e jetojnë për herë të parë.
Djali i saj Ihab u emocionua kur dëgjoi lajmet për ngjarjet e së shtunës, duke shpresuar se kjo nënkuptonte një Palestinë të lirë.
Sirine qeshi. “Jo akoma, mami.”
Ihab pranoi se ai dhe motra e tij, Maya, kishin frikë kur dëgjuan zhurmat e forta jashtë.
“Isha e lumtur që kisha një ditë pushimi nga shkolla”, tha Maya, “por u ndieva e trishtuar sepse kishte shumë alarme të forta dhe bomba”.
Ihab dhe Maya janë dërguar nga shkolla në shtëpi më parë, gjatë sulmeve ose pas lajmit për një vrasje palestineze, të quajtur shpesh shehid, martir. Por kjo ishte hera e parë që ata dërgoheshin në shtëpi për luftë.
Ata e kaluan pasditen duke folur me miqtë e tyre në telefon, duke dërguar video dhe lajme të reja në bisedat në grup. Sirine përmendi se këto video shpesh ishin grafike dhe të dhunshme, por Maya e siguroi mamanë e saj se ato nuk e trembnin. “A’adi,” tha ajo, duke e përkthyer lirshëm, “është diçka me të cilën jemi mësuar.”
Maya shprehu shqetësimin për efektin e luftës në arsimimin e saj. Kur ajo mungon në shkollë, ajo nuk mund të studiojë, u ankua ajo. “Ne mund ta mbrojmë vendin tonë me njohuritë tona,” shtoi Maya, “duke u arsimuar”.
Sirine u pajtua me vajzën e saj. Nëpërmjet punës së saj si mësuese, Sirine shpreson të krijojë një brez që mund të ndërtojë një Palestinë më të fortë.
“Kjo është metoda ime e mbrojtjes.”
Pa shenja të de-përshkallëzimit, shkolla planifikon të kalojë në mësimin online për herë të parë që nga pandemia. Sirine është e shqetësuar se, edhe një herë, studentëve do t’u mungojnë konceptet kryesore dhe aftësitë e nevojshme komunikuese.
“Dua që fëmijët e mi, studentët e mi të bëjnë një jetë normale”.
“Njerëzit kanë vërtet frikë,” tha Sirine. “Ne nuk mund të largohemi nga Betlehemi – Al-Jisr [Ura Allenby] është e mbyllur. Aeroporti është i mbyllur. Gjithçka është e mbyllur”.
Dhe për një ekonomi të varur nga turizmi, shtoi ajo, kjo luftë do të thotë që mijëra familje do të luftojnë për të përmbushur nevojat e tyre. “Njerëzit nuk janë të përgatitur për këtë.”
“Unë po përjetoj atë që e kam përjetuar si tri vjeçe” tha Sirine për rritjen e saj gjatë Intifadës së parë. Kur ajo nuk mundi t’i thoshte fjalët më mirë vetë, ajo iu drejtua poetit dhe shkrimtarit palestinez Mahmud Darwish: “Palestine,” tha ajo, “Paqe në një tokë të krijuar për paqen, por nuk ka parë kurrë një ditë paqeje në jetën e saj.”/FolDrejt/
