Nga NIZAR KABANI
LETRA DASHURIE
A ke menduar ndonjëherë… ku po shkojmë?
Anijet e dinë ku shkojnë…
Peshqit e dinë për ku nisen…
Tufat e dallëndysheve e dinë ku shtegtojnë…
por jo ne të dy…
Ne përpëlitemi në ujë dhe nuk mbytemi…
Veshim rrobat e udhëtimit, por nuk udhëtojmë
Shkruajmë letra por nuk i dërgojmë…
Rezervojmë dy bileta…
për çdo avion që niset…
por se kalojmë dot aeroportin.
Ti dhe unë, jemi udhëtarët më burracakë
që njeh historia…
MUHAMED KHALE
Unë rrjedh nga një familje e varfër
Më kujtohet, një herë, kur isha i ri,
ime më, e cila na gatoi një drekë të rëndë
Ajo vuri një copë të vogël mishi qengji
në vorbën ku ujdisej grosha
vorba duhej të kundërmonte aromë mishi.
Pasi mbaroi gatimin
nëna fshiu pikëllimin e saj
u ul në sofër
dhe mbi tepsinë me pilaf, vuri copën e mishit
Im atë u shtir sikur nuk ndihej mirë
prandaj, mishin ia hodhi vëllait
Im vëlla, nga ana e tij, e vuri para meje, duke më thënë:
Më dhemb dhëmballa
Haje ti se nuk e përtyp dot!
Justifikimi im ishte se nuk e pëlqeja mishin
Ndërkohë, copa e mishit ishte aty
e pa prekur
Ime më, të cilës i kishin rënë të gjithë dhëmbët
pa e ditur shijen e mishit
e ndiqte të gjithë skenën, me lot në sy…
MARAM ALMASRI
Herë pas here
hap dritaret
dhe herë pas here
i mbyll.
Hija e tradhtonte
pas perdeve
Vjen e shkon.
Ngre zërin narrativ
dhe zbrazëtirën e mbush me muzikë
Sikur do t’u thotë komshijve
se gjithçka është normale.
E shihnim
të kalojë vrik,
kokëulur
me bukën në dorë,
duke u kthyer
atje ku
s’e priste askush.
Nuk dëshironte
më shumë sesa
një shtëpi
fëmijët dhe gruan
që e dashuron.
Veçse, një ditë u zgjua
për ta gjetur shpirtin
të plakur.
Asgjë tjetër nuk donte
më shumë sesa
një shtëpi ,fëmijë
dhe një burrë që e do.
U zgjua
një ditë
dhe pa që
shpirti i saj
kishte hapur dritaren
dhe kishte fluturuar.
______________________
* Përktheu nga arabishtja: Elmaz Fida
Shkëputur nga Revista Uji./FolDrejt/
