“Në Gaza, Zoti sikur po i mbledh lulet më të mira për Kopshtin e Ahiretit.”
Mohammad Elshinawy
Shkruan: Visar Zeka
Kanë kaluar mbi 100 ditë të terrorit shtetëror cionist kundër Gazës. S’po ndalem në statistika sepse ato janë të tmerrshme; mendja disi na shkon më shumë në shifra e jo në vuajtje reale të viktimave. Videot e mediave alternative që shfaqin llahtarinë e Gazës s’kanë të ndalur. I madh e i vogël, muslimanë e jomuslimanë, tashmë e dinë fort mirë se ç’po ngjet realisht aty. Falë Gazës u shqyen shumë maska e ranë përtokë fasada të tëra. Gaza e Siria prej kohësh e kanë vulosur hipokrizinë e Perëndimit për demokraci e të drejta të njeriut (edhe ashtu nuk besoj e nuk kam besuar në dokrra të tilla). Në fakt, Gaza së fundi e nxori krejtësisht në shesh falimentimin spektakolar etik të filozofisë perëndimore, e qe besa edhe të qarqeve intelektuale te ne në Kosovë (asgjë për t’u befasuar këtu!). Zaten çdo herë kishte qenë e tillë. E, sa për politikanët e atjehit dhe për këta tanët këtu nuk ia vlen t’çohet kot as edhe një shkronjë e vetme. Gazetarët e mediave mainstream, këta “bartës” të fjalës së lirë nuk bëzajnë se nuk bëzajnë për gjenocidin dhe vrasjen e një numri tejet të madh të kolegëve të tyre në Gaza. Për ta fëmijët e masakruar në Gaza janë vetëm një pirg të vdekurish, pa emra, pa fytyra, pa vuajtje, pa familje. Fëmijët e Gazës sikur nuk ekzistojnë fare në këtë botë as për filantropët, globalistët e shkencëtarët që goja s’po u ndalet kohëve të fundit duke na frikësuar se shëndeti ynë dhe ai i planetit ndodhet në rrezik nga viruset e molekulat dhe duke pozuar si shpëtimtarë të vërtetë të njerëzimit e planetit.
Disa të krishterë të Perëndimit treguan edhe një herë se feja e tyre është fe e Starbucks dhe McDonalds, fe e ambalazhuar, e paketuar dhe e dërguar me porosi online (fast delivery) nga korporatat, e jo fe që ata besojnë se vjen nga Nazareti i Palestinës. I lan në lloç bashkëfetarët e tyre palestinezë. Teksa ata festonin pangopësisht në fund të vitit që lamë pas, mbi vëllezërit e tyre të krishterë në Palestinë reshte pandërprerë terrori i shtetit cionist. Pastori palestinez Rev. Dr. Munther Isaac në fjalimin e tij me titull “Krishti nën rrënoja” mbajtur me rastin e Kërshëndellave (2023) në kishën luterane të Betlehemit kritikonte ashpër bashkësinë ndërkombëtare për heshtjen dhe mbylljen e syve karshi gjenocidit në Palestinë: “S’do t’ua pranojmë kurrë kërkimfaljen tuaj, as pas këtij gjenocidi mbi popullin tonë. Dilni pranë pasqyrës dhe pyesni se ku ishit ju kur Gaza po kalonte nëpër gjenocid. Kur i justifikojmë, i racionalizojmë dhe teologjizojmë vrasjet dhe bombardimet e fëmijëve, atëherë Krishtin do ta kemi nën rrënoja.” Ca zëra vendorë të krishterë vazhdojnë t’i përkrahin haptazi politikat gjenocidale të shtetit cionist, kurse masat e tjera që pandehin se e vënë kombin para fesë, duke e kamufluar me aspekt politik urrejtjen ndaj muslimanëve, sidomos arabëve, këmbëngulin se ne s’kemi pse merremi me çështjen e Palestinës ngase ata s’e pranuakan shtetin tonë!
Më brengosëse dhe më e dhimbshme mbi të gjitha mbetet heshtja publike e disa hoxhallarëve, sidomos në rrjete sociale, aty ku janë tejet aktiv dhe shtrijnë influencën e tyre te xhemati dhe të tjerët. Influencera se jo mahi shprehur me zhargonin e rrjeteve sociale. Po t’ua shohësh disave postimet vetëm me lule e trëndafila, urime e përshëndetje fiton përshtypje se të gjorit nuk qenkan aspak të informuar se ç’po ngjet vërtet në Gaza! Të tjerët rrallë e shkarazi përmendin Gazën dhe atë duke goditur në njërën anë ata që shprehin me plot të drejtë mllefin kundër mosreagimeve të pushtetarëve arabë ndaj vëllezërve të tyre në Palestinë, dhe duke i mbrojtur në anën tjetër me ose padashje politikat e disa vendeve arabe dhe normalizimin e marrëdhënieve me shtetin cionist. Na thuhet të bëjmë vetëm sabër e dua, dhe atë mundësisht në fshehtësi (se duat me xhemat në xhami as që vijnë në shprehje), të mos protestojmë, të mos bojkotojmë produkte se mbreti e hyqymeti nuk e do këtë. Me një fjalë, ta urrejmë vetëm me zemër të keqen atje, t’ua mohojmë me plot gojë palestinezëve çdo rezistencë të hapur kundër cionistave me pretekstin se ende s’qenkan pjekur kushtet materiale, bile as ato akaidore e menhexhore. Të shkretit palestinezë, sa gjynah që s’e kanë akiden e menhexhin si të disa mbretërve të përkrahur ashiqare nga do dijetarë të hakut! Por jo, palestinezët edhe një herë treguan se si jetësohet dhe konkretizohet imani dhe teuhidi gjatë sprovave më të rënda në jetë. Hytbet tona në përgjithësi i kanë lënë në harresë masakrat në Gaza. Në to flitet për gjithçka, lidhje e palidhje, vetëm për zullumin kundër palestinezëve jo. Siç këshillonte hoxha nga Anglia, Dr. Haitham Al-Haddad, në këso raste xhemati ka plot të drejtë që t’ia tërheq vërejtjen hoxhës që të flet në hytbe për zullumin në fjalë e jo tema që s’përkojnë me aktualitetin. Dy herë më ka rënë t’i shoh të bashkuar disa hoxhallarë të drejtimeve të ndryshme (gjë e rrallë kjo): një herë kur pa përtesë shpluan krahët e tyre dhe u vaksinuan, duke iu besuar verbërisht autoriteteve të korruptuara botërore të shëndetësisë, dhe tash kur ngurrojnë të flasin për zullumin e hapur në Gaza. Jo se të folurit në publik dhe shkrimet publike do ta ndërrojnë njëmend situatën e rëndë në Gaza, por është një zgjedhje shpirtërore dhe morale, mjet me të cilin largohesh dhe disociohesh me ndërgjegjshmëri prej atyre të cilët ushtrojnë terror sistematik kundër vëllezërve dhe motrave tona në Gaza e gjetiu si dhe prej atyre që e përkrahin atë fshehurazi apo haptazi. Tregon sheshazi se nuk rreshtohesh me zullumqarë. Dikur disa hoxhallarë na kallëzonin se në Siri po fluturonin melaqet, kurse sot mbi Palestinë duket se nuk fluturon asnjë melaqe!
