Dikur pati jetuar një plak i urtë i cili shquhej për aftësinë e tij për të zgjidhur probleme të vështira.
Një ditë, atij i erdhën dy vizitorë që kishin nevojë për këshillën e tij.
Të dy ishin djem të rinj të sjellshëm dhe secili këmbëngulte që tjetri të shkonte i pari.
Pas disa diskutimeve, ata zbuluan se pyetjet e tyre ishin thelbësisht të njëjta, kështu që ata u vendosën të flisnin me të urtin në të njëjtën kohë.
Njëri nga të rinjtë pyeti: “Mjeshtër, problemet tona janë të ngjashme. Të dy jemi të punësuar në punë të rëndomta me pagë të ulët dhe trajtohemi keq në punë. Ne nuk marrim aspak respekt dhe punëdhënësit vazhdimisht na shfrytëzojnë. Të lutemi mund të na thuash nëse duhet t’i lëmë punët tona?”
I mençuri nuk tha asnjë fjalë, mbylli sytë dhe meditoi një grimë herë.
Të dy të rinjtë pritën me durim, derisa më në fund i mençuri hapi sytë.
Ai u dha atyre një përgjigje me pesë fjalë:
“Është vetëm një tas oriz”.
Të dy të rinjtë falënderuan të mençurin dhe u larguan.
Ata e menduan përgjigjen ndërsa ktheheshin për në qytet.
Pas pak, njëri prej tyre theu heshtjen:
“Kjo ishte interesante. Çfarë mendon se donte të thoshte i urti?”
Ai tjetri ishte i zhytur në mendime:
“Epo, është mjaft e qartë se tasi me oriz përfaqëson vaktet tona ditore.”
“Pajtohem”, tha i pari.
“Unë mendoj se ai po na thoshte se puna nuk është asgjë më shumë se një mjet për të siguruar jetesën”.
“Në fakt, kur e mendon siç duhet, kjo është gjithçka që marrim nga puna – vaktet tona të përditshme”.
Pas kësaj, erdhi çasti dhe ata morën secilin rrugët e tyre të ndara.
Njëri prej tyre vazhdoi të punojë në të njëjtin vend.
Tjetri paraqiti një letër dorëheqjeje menjëherë pas kthimit të tij.
Ai shkoi në shtëpi në fshat dhe u mor me bujqësi. Pas disa vitesh, ky i ri arriti sukses të konsiderueshëm si fermer. Ai përdori ato që kishte mësuar në qytet për të importuar farëra me cilësi të lartë. Frutat dhe perimet që ajo rriti u bënë të njohura si më të mirat në rajon. Ai gëzonte jo vetëm fitime të mëdha, por edhe reputacion si ekspert.
Edhe i riu që qëndroi në punë eci mirë. Ishte sikur ai u bë një person tjetër.
Ai mori detyra të vështira dhe demonstroi një aftësi për të kapërcyer vështirësitë. Ai u ngrit në hierarki dhe mori vlerësime njëri pas tjetrit, derisa iu besuar detyra e menaxherit.
Një ditë, të dy u takuan përsëri rastësisht.
Sapo u panë me njëri-tjetrin, ata kuptuan se kishin marrë dy rrugë shumë të ndryshme bazuar në të njëjtën përgjigje të saktë nga i urti.
Të dy ishin të pasur dhe të lumtur, por cila rrugë ishte e saktë?
“Sa e çuditshme!” shprehu habitjen menaxheri.
“Mjeshtri na tha të njëjtën gjë dhe ne të dy e dëgjuam në të njëjtën mënyrë. Pse u largove?”
Fermeri ishte gjithashtu i habitur.
“Unë e kuptova fjalën e tij menjëherë.
Puna nuk ishte asgjë më shumë se mjeti për të siguruar ushqimet e mia të përditshme, kështu që pse ta detyroj veten të qëndroj në një situatë të tmerrshme vetëm për një tas me oriz?
Largimi ishte padyshim gjëja e duhur për të bërë.
Pse qëndrove ti?”
“Unë gjithashtu mendoja se ishte mjaft e qartë”, qeshi menaxheri.
“Puna nuk nënkuptonte asgjë më shumë se një tas me oriz, kështu që pse po shqetësohesha kaq shumë për të?
Sapo e kuptova këtë, u binda se nuk kishte nevojë që të mërzitesha, një tas me oriz mund ta fitoja kudo sidoqoftë.
Unë nuk kisha pse ta merrja mbingarkesën e punëve si diçka personale, kështu që m’u duk e natyrshme të qëndroja. A nuk është kjo ajo që donte të thoshte Mjeshtri?”
“Tani unë jam plotësisht i hutuar,” fermeri tundi kokën.
“A kishte ai për qëllim që ne të merrnim rrugën tënde apo rrugën time?
Le të shkojmë të shkojmë përsëri dhe ta sqarojmë deri në fund këtë”.
Edhe një herë ata u paraqitën para të urtit, dhe shpjeguan arsyen e vizitës së tyre.
“Siç mund ta shihni, Mjeshtër, ne me të vërtetë do të dëshironim të dinim kuptimin e vërtetë të këshillave tuaja të gjithë atyre viteve më parë.
A mund të na jepni një sqarim konkret?”
Përsëri i urti mbylli sytë. Të dy ata prisnin me durim si më parë.
Pas medituar gjatë, i mençuri hapi sytë dhe u dha përgjigjen e tij …
Përsëri me pesë fjalë:
“Është vetëm një diferencë mendimi”.
Siç u kuptua tashmë, të gjithë kemi rrugët tona që duhet të ndjekim në jetë, dhe është si një tatëpjetë që rrjedh, pa marrë parasysh se çfarë drejtimi do të merrni
do të arrini në pikën tuaj të lumturisë.
Secili ndjek të veten, të gjitha rrugët janë të sakta.
