Poezi nga: FERDANE F. SAHITI
Gjerdan
Në mungesën tande çdo gja asht tha
e tanë bota asht plot por, pa ty asgja kuptim s’ka
Rrugës eci e nuk ndalem, askund si nji i pastrehë
të gjithë po m’flasin por unë s’i vë re
afrohem që aromë prej luleve t’nuhas
përthurem nëpër qoshe që kërkujt t’mos i flas
fytyra jote e qeshun po m’jep forcë poezi me shkru
ah, fytyrën tande nanë në gjoks si gjerdan e kisha vnu.
******
N’prehnin tand
Sa herë prej stuhive t’jetës lëndohna
vijë me vrap n’prehnin tand Nanë e sherohna
sa herë jam ndje vetëm në këtë botë t’mallkueme
veç fjalët dhe përkëdheljet tua Nanë më kanë qetesu
sa herë udhët e jetës prej teje më kanë nda
Dveti udhët nanë, si me lot i kam la
çdo gja n’këtë bosh dynjaje koka e vështirë
askush veç teje Nanë për mue nuk pati mëshirë
Udha koka e gjatë e këpucët më janë çky
çdo gja jashtë dhe brenda meje të thërret veç ty.
VALLET
Mendiment për ty po më mbajnë heshtun
para më dalin sytë e tu të qeshun.
Thur vargje e ndjenjat më ngjallen
dua të vallëzoj, por pa ty s’e di vallen.
Nga jashtë e burgosun, përbrenda e lirë
s’ndahem as atëherë kur t’them
lamtumirë.
____________________
Shkëputur nga revista ‘Uji’/FolDrejt.com/
