Në fshatin e vogël Algou, lart në malet e Atlasit, ulërimat buçitën nga nën rrënoja në momentet e tmerrshme pas tërmetit. Por me kalimin e orëve dhe pa u shfaqur asnjë ekip i specializuar shpëtimi për të ndihmuar përpjekjet e dëshpëruara të fshatarëve, britmat mejtën, shkruan BBC, transmeton Fol Drejt.
Tre ditë më vonë, zjarrfikësit spanjollë, të cilët ishin ekipet e para profesionale që arritën në komunitetin e shkatërruar, shpresonin që koha të mos kishte mbaruar.
Ndërsa ata zgjodhën me shpejtësi destinacionin e tyre nëpër rrugët e çara dhe harqet e shembura, përvoja e tyre u tha atyre se megjithatë nuk kishte asnjë shpresë.
Realiteti i zymtë u përforcua nga reagimi i qenve të tyre. Igori dhe Tedi ishin trajnuar të lehnin kur gjejnë shenja jete.
Heshtja ishte shurdhuese.
“Nuk mund të bëjmë asgjë këtu,” tha Juan Lopez, një zjarrfikës që iu përgjigj tërmetit të tij të dytë, si përvojë.
E para ishte kur ekipi i tij u angazhua në Turqi në shkurt pas tërmetit shkatërrues atje. Përgjigja e rëndësishme ndërkombëtare ndihmoi në sjelljen e disa momenteve të pabesueshme të çmimit të të bllokuarve nga nën rrënoja, edhe disa ditë më vonë.
“Këtu në Marok, shtëpitë janë ndërtuar nga gurët. Në Turqi ato janë bërë me çelik dhe janë shumë më të forta,” tha z. Lopez.
“Nuk do të gjejmë askënd këtu,” tha ai, ndërsa kolegët e tij tundën butësisht kokën në shenjë pohimi.
Ne ndoqëm ekipin ndërsa ata lëviznin për në fshatin tjetër.
Nuk ka vend të mirë për të goditur një tërmet, por ka pak më keq se Ait Hmid. Ky vend u shemb në buzë të malit, por ajo që ka mbetur tani është rrëzuar mbi greminë.
Është e vështirë të kuptosh se në këtë grumbull tullash dhe gurësh banonin 28 njerëz. Vetëm shtatë mbijetuan.
Teksa u ngjitëm me thonj në majën e grumbullit të rrënojave, Omar Ait Mahdi shikoi bosh përtej luginës.
Pas tij punonin 20 burra me kazma, lopata dhe duar.
Gruaja e Omarit ishte në spital. Ai ende nuk i kishte gjetur dy vajzat e tij: Hanane, 17, dhe Hatixhe, 14 vjeç.
Papritur pati një shpërthim aktiviteti dhe një shpërthim lutjeje.
Më në fund u gjetën trupat e vajzave.
Ndërsa batanijet dhe një barelë u ngjitën drejt majës së mbeturinave, Omari na tha me një zë të qetë se donte të dërgonte një mesazh.
“Dua që njerëzit të më ndihmojnë. Unë dua që bota të më ndihmojë. Kam humbur fëmijët e mi, shtëpinë time, gjithçka që kam,” tha ai.
Autoritetet marokene janë nën presion për të pranuar ndihmë nga më shumë vende. Deri më tani ajo është pranuar nga vetëm katër vende. Ndihma e ofruar nga vendet e tjera, përfshirë Francën dhe Gjermaninë, janë refuzuar.
Hanane dhe xhaxhai i Hatixhes Hamid mbërritën për të ofruar ngushëllim, por ai vetë shpërtheu në lot.
“Ne kemi nevojë shumë për ndihmë. Dhe ne kemi nevojë për atë nga kushdo që do ta japë,” tha Hamid./FolDrejt/
