Sulmet ajrore izraelite vranë gruan, djalin, vajzën dhe dy nipërit e Wael Dahdouh të Al Jazeera në Gaza. Ai mori telefonatën ndërsa mbulonte lajmet dhe nxitoi në spital, ku morgjet e tejmbushura nënkuptonin se ai duhej t’iu thoshte lamtumirë të dashurve të tij në dysheme, transmeton Fol Drejt.
Kur ‘zëri i Gazës’ humbi familjen
Wael Dahdouh ishte drejtpërdrejt në transmetim kur mori lajmin: nga një bastisje izraelite kishte shtëpia e tij ishte rrënuar, aty ku ndodhej familja e tij. Gruaja, djali, vajza dhe dy nipërit e tij ishin të vdekur.
Familja e korrespondentit veteran të Al Jazeera-s kishte ikur nga bombardimet izraelite në qytetin e Gazës për të qëndruar me të afërmit në kampin e refugjatëve Nuseirat – një zonë që Izraeli e kishte konsideruar se ishte e sigurt për t’u evakuuar.
Vajza e tij, Sham, ishte shtatë vjeç, dhe djali i tij Mahmoud, ishte një maturant në shkollën e mesme që donte të bëhej gazetar si babai i tij.
Prezantuesi arab i Al Jazeera, Tamer Almisshal, tha se vrasja e anëtarëve të familjes së Dahdouh është shënjestrim i qëllimshëm izraelit i gazetarëve palestinezë.
Ai iu referua kolegut të tij si “zëri i Gazës”.
“Zëri i tij do të vazhdojë – këtë mund ta garantojmë. Të gjithë zërat tanë do të vazhdojnë dhe ne do të vazhdojmë ta mbulojmë këtë sulm për të nxjerrë të vërtetën çdo ditë”, tha Almisshal.
Kur Dahdouh i dha lamtumirën familjes së tij, ata ishin shtrirë përtokë, pa vend diku tjetër, pasi numri i të vdekurve grumbullohej në spitalet përtej brezit.
Prej ditësh, kirurgët në Rripin e Gazës janë munduar të punojnë duke u shërbyer me telefona celularë për të ndriçuar, për arsye që ta kursejnë energjinë për respiratorët dhe mjetet e tjera jetike për pacientët.
Por tani, një nga një, spitalet e enklavës po errësohen. 10 nga 35 tani janë jashtë shërbimit pasi rrethimi i Izraelit kanë penguar furnizimin e gjeneratorëve me karburantë.
Mjekët janë të detyruar të punojnë gjatë gjithë kohës pasi përballen me një mungesë të madhe furnizimesh dhe ilaçesh. Disa ndihma u lejuan përtej kufirit me Egjiptin këtë javë, por kjo është vetëm një pjesë e vogël e asaj që nevojitet, thonë organizatat humanitare.
Dhe ndërsa qasja në ujë të pastër mbaron, kërcënimi i kolerës dhe sëmundjeve të tjera të shkaktuara nga uji duket i madh.
Por, pavarësisht nga bombardimet e Izraelit në enklavën e rrethuar, ka pasur momente të vogla për t’u veçuar.
Në njësinë e kujdesit intensiv neonatal të spitalit al-Shifa, për shembull, një foshnjë e lindur para kohe i mbijetoi një operacioni urgjent cezarian të kryer në nënën e saj të vdekur, Maryam, pas një sulmi ajror në shtëpinë e saj.
Megjithatë, me kaq shumë njerëz të vrarë, pak kanë mbetur që të vajtojnë vdekjen e grave si Maryam, e cila nuk e pa kurrë foshnjën e saj. Në një natë të vetme këtë javë, 700 palestinezë u vranë, numri më i lartë në një periudhë 24-orëshe që nga fillimi i konfliktit.
Në mesin e të vdekurve është gruaja e Sameh Murad, e cila vdiq kur një sulm ajror shënjestroi një kolonë civilësh që po largoheshin.
“Ajo ishte dashuria e jetës sime”, tha Murad për Al Jazeera. “Nuk mendoj se do ta takoj më dikë si ajo.”
Ndërkohë, të mbijetuarit e sulmeve ajrore thonë se ndihen sikur po vdesin çdo ditë.
“[Izraeli] do që ne në mërgim të përjetshëm dhe të terrorizuar deri në fund të jetës sonë”, tha Abdulrahman, i cili ishte dëshmitar i një shpërthimi vetëm disa qindra metra larg tij dhe familjes së tij.
Vendet e strehimit si kishat gjithashtu nuk u kursyen këtë javë, me bombardimin e kishës ortodokse greke më të vjetër në territor. As gazetarë.
Hamasi liroi dy robër këtë javë, por grupi tha se Izraeli refuzoi t’i pranonte ata, një pretendim që qeveria izraelite e hodhi poshtë si propagandë.
Por mes terrorit dhe traumës së pamëshirshme të raketave dhe rrethimit, një komunitet është bashkuar.
Në trotuarin jashtë shtëpisë së familjes Abu Assi në qytetin jugor të Gazës, Bani Suhaila, çdo ditë përgatiten tenxhere të mëdha me ushqim për të ushqyer mijëra palestinezë të zhvendosur.
“Ne nuk mund të pranojmë që njerëzit e uritur të mos jenë në gjendje të gjejnë ushqim,” tha Abu Assi.
Diku tjetër në rajon, diçka ndryshe
Në lagjen Zeyrek të Stambollit në listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s qëndron një tjetër relike e dukshme nga historia: Hamami Cinili, një banjë turke 500-vjeçare nga lartësia e Perandorisë Osmane.
Tani, pas një përpjekjeje ambicioze restaurimi 13-vjeçare, ky thesar i humbur është rihapur./FolDrejt/
