Nëse ekipi serb i futbollit nuk do të ishte eliminuar (për turp) nga Kupa e Botës në Katar, sot nuk do ta përjetonim përshkallëzimin e krizës në veri të Kosovës. Do ta shihnim presidentin serb Aleksandar Vuçiq, huliganin e moshuar më të famshmin në Ballkan, duke brohoritur me fanatizëm në këndin e nderit në Doha, duke bërë foto me sheikët arabë, pamje këto që do të vinin në një transmetim të drejtpërdrejtë në TV Pink.
Nga Gordan Duhaček
Vuçiq do të shpjegonte gjerë e gjatë për një kohë se si suksesi i kombëtares së futbollit ishte në të vërtetë i tij dhe se ai – sipas versionit më të keq të Tuxhmanit – rregulloi taktikat për trajnerin Dragan Stojkoviç duke urdhëruar se cilët lojtarë të ishin titullarë. Ai gjithashtu do të shtonte se ka nënshkruar disa marrëveshje të mëdha në Katar, të cilat do ta bënin popullin e Serbisë të jetojë edhe më mirë seç janë duke jetuar tani.
Operacioni standard politiko-propagandistik i Vuçiqit
Mirëpo, duke qenë se këto mbetën ëndrra boshe, Vuçiq organizoi një nga operacionet e tij standarde politiko-propagandistike, në mënyrë që të paraqitej edhe një herë si shpëtimtari i popullit serb dhe faktor relevant në këtë pjesë të Evropës.
Akti i rremë është kryer përsëri, ndërsa Kroacia aktualisht është një superfuqi futbolli, ku ndaj saj nuk ka ndikim as as tre për qind; dhe në Bosnje e Hercegovinë ndaj tij ka tronditje dhe mosbesim, ndërsa po kryhet një proces relativisht konstruktiv i vendosjes së pushtetit shtetëror; Vuçiq, për këto arsye iu kthye skenarit të tij më të madh: veriut të Kosovës, ku ende mbetën një pjesë e vogël e serbëve atje.
Ajo që po shohim ditët e fundit në veri të Kosovës është vetëm një tjetër performancë e Vuçiqit, e cila i jep atij mundësinë që edhe një herë, si të gjithë ata që kanë çrregullime të personalitetit narcisist, të dal në ballë, të flasë gjatë se si ndihet, se sa e vështirë është për të, ndërsa e projekton veten si shpëtimtar të Serbisë. Ndërkohë mediat i trajtojnë disa serbë nga Kosova si arinj në zinxhir, të cilët kanë vetëm një qëllim në jetë: të kërcejnë siç u thotë Vuçiqi.
Kurti e mposhti Vuçiqin
Nuk ka dyshim se një arsye shtesë për përshkallëzimin e fundit është fakti se në javët e fundit Vuçiq u vu në lojë me mjeshtëri nga kryeministri i Kosovës Albin Kurti, duke treguar se nuk ka penicilinë më të mirë për inflamacionin e quajtur Vuçiç sesa racionaliteti i ftohtë, qetësia dhe këmbëngulja.
Vuçiqi e humb durimin për një arsye, sepse ai vetë e kupton se nuk është në lartësinë e Kurtit dhe se nuk i bën përshtypje dramatizimi i tij. Prandaj nuk kishte zgjidhje tjetër veçse ta quante Kurtin “llum terrorist” dhe të nderoj serbët e Kosovës që janë të gatshëm të bashkëpunojnë me të, në ofendime edhe më të këqija.
Është e vështirë të thuash saktësisht se cili është kontesti aktual i pazgjidhur ndërmjet Serbisë dhe Kosovës, sepse bëhet fjalë për arsye teknike, si: targa, postera në pikat kufitare dhe marrëzi të llojit se ku varet flamuri i kujt.
Një përsëritje e fjalimit famëkeq nga Glina
Më e keqja nga të gjitha është se Vuçiq sërish ka nxitur një pjesë të serbëve të Kosovës që të punojnë në dëm të tyre, siç bëri dikur me serbët e Kroacisë në Glinë. Presidenti i Serbisë në fakt po bën gjithçka që është e mundur që serbët nga veriu i Kosovës të zhduken. Me këtë, për fat të keq, ai nuk do të ishte lideri i parë i Serbisë që është i gatshëm të sakrifikojë njerëzit e tij në emër të territorit, duke gënjyer se po punon në favor të tyre.
Është shqetësuese të shohësh se sa shumë ky njeri i kompleksuar, i cili ashiqare duket se nuk i ka të gjitha pjesët në kokë, e urren popullin serb dhe sa shumë përpiqet të shkatërrojë jetën e një brezi tjetër të serbëve. Njerëzit e tij janë thjesht rekuizita në shfaqje, një justifikim që ai të shfaqet në ndonjë televizion të regjimit dhe t’i bëjë pyetje të rëndësishme retorike SHBA-së dhe Bashkimit Evropian, para të cilëve normalisht gjunjëzohet live dhe lutet për më shumë para.
Si u zvarrit Vuçiq nën këmbët e BE-së
E gjithë kjo ndërkohë është bërë transparente e e padurueshme, sidomos kur kujtojmë se dhjetë ditë më parë Vuçiq kërcënoi se nuk do të paraqitej në samitin e BE-së dhe Ballkanit Perëndimor në Tiranë, vetëm për t’u zvarritur atje dhe për t’u përkulur para atyre që, për nevoja politike të brendshme ndodheshin aty, e ndërsa vetëm disa ditë më parë në mediat e tij, ata ishin “pështyrë”. Çfarë frikacaku, çfarë hochstapleri!
Lutja e luftës i ndihmon Vuçiqit edhe në marifetin e quajtur politikë e jashtme e Serbisë, sepse përderisa ai përpiqet të parandalojë luftën e tendave në Kosovë, askush nuk e pyet se çfarë u bë me vendosjen e sanksioneve kundër Rusisë.
E gjithë kjo ndodh pas shpinës së njerëzve të thjeshtë, të cilëve u kërkohet të sakrifikojnë jetën në emër të modës së fundit të Vuçiqit. Sepse, sado të jetë loja e Vuçiqit, gjithmonë ka mundësi që gjërat të dalin jashtë kontrollit dhe të fillojnë të shtënat masive. Duke marrë parasysh situatën aktuale në Evropë dhe balancën gjeopolitike të fuqisë, është e vështirë të vihet bast se Serbia do të dilte fitimtare nga lufta me Kosovën. Çfarëdo që të thotë fitorja në atë rast…
Serbët e Kosovës po paguajnë çmimin më të madh për çmendurinë e Vuçiqit
Por është më se e qartë se kush do ta paguante çmimin më të lartë në atë luftë – serbët e Kosovës. Sa më shumë që Vuçiq të avokojë për ta, aq më keq bëhet. Sa më shumë të garantojë sigurinë e tyre, aq më pak të sigurt janë ata. Ai ua ka dorëzuar shumë kohë më parë bandave të ndryshme kriminale që bredhin në veri të Kosovës dhe që janë një kërcënim shumë më i madh për ta sesa policia apo ushtria e Kosovës.
Sigurisht që edhe pala kosovare në gjithë këtë kontekst, po e bën lojën e saj, por luan shumë më zgjuar se Vuçiq. Serbët e Kosovës më në fund duhet të kuptojnë se ata janë vetëm figura shahu në lojën e dikujt tjetër, dhe se është më e mençura për ta të vënë bast për fituesin. Aleksandar Vuçiq sigurisht që nuk është ai. Është ai që i shtyn në cep të shkëmbit drejt e në humnerë. Është e dhimbshme të shikosh, edhe nëse shumë prej tyre janë të gatshëm të jenë minjtë e tij./Përkthyer nga Fol Drejt/
