Nga Mirlind Behluli
Në fakt, ky është falënderim për të gjithë luftëtarët e UÇK-së. Pra jo vetëm për Rexhep Selimin, por sidomos për Rexhep Selimin, pasi teksti i tij inspiroi edhe këtë tekst.
Rexhepi Selimi i luftës është mbizotërues mbi atë të politikës. Por asnjëri, në bindjen e shijen time, nuk i rri as përsëafërmi Rexhës tekstshkrues. Nga “Kreshtat e Kosovës” e epokës së luftës tek “Na jem ti” e kohës së burgut, kënga e luftëtarit tekstshkrues është thirrje, kumt, kushtrim e ftesë për rikthim tek lavdia, tek heronjtë, tek UÇK-ja. Tek ideali i shqiptarit, Kosova. Jemi të lirë, sepse s’jemi nën Serbi, ngase Rexhepi bashkë me shokët e tij të idealit zgjodhi të shembte një herë e përgjithmonë robërinë. Sepse siç e thotë vetë Rexha, nëpërmjet tekstit, “veç pa komb e pa atdhe, s’na u kish dashtë jeta as ne”.
Shqiptari ka pasur një fat tragjik. Ai ka shkruar gjithnjë më së miri kur ka qenë i vuajtur, i përvuajtur, i burgosur, pra i harruar. Nga fronti i luftës, nga ekzili, nga internimi, nga burgu. Nga aty, ndoshta si formë arratie nga fatkeqësia, nga gjëma e madhe që vazhdimisht e godiste, shqiptari ka shkruar gjëra të bukura, domëthënëse, meritore për nderim. Kujtoni Jusuf Gërvallën me poezinë emblematike për nënën e tij, kujtoni krejt atë plejade të Rilindjes Kombëtare që shkruanin nga larg atdheut, por gjithmonë për atdheun. Një të tillë fat e ka edhe 10-shi i luftës sonë çlirimtare.
Pra ka një lidhje disi organike, krejt të natyrshme ndërmjet penës së shqiptarit e vuajtjes. Ndoshta është historike, nëse jo fat i paracaktuar, që shqiptari të krijojë art, letërsi e folklor në mungesë të lirisë, prapa grilave, nga lufta, nga fronti. Ndoshta nuk është edhe aq fat tragjik, sa një bekim për krijim, një inspirim për vepra të mëdha. E atëherë, edhe Rexha është me fat.
Rexhep Selimi ka shkruar nga beteja, në istikame luftash. Kënga e tij jehoi edhe kur Kosova ëndërronte lirinë, gjersa Rexhepi me shokë e kishte flakur frikën si pak kush në histori. Rexhepi shkruan tash edhe nga burgu, tash kur Kosova ka liri, por jo ai. Megjithatë luftëtari tekstshkrues kthehet përsëri në atdhe. Kthehet nëpërmjet këngës, nëpërmjet një lirike plot mesazhe, që ngjallë ndjenja zor të përshkruara përmes fjalëve. Tekstit kuptimplotë i jep një ngjyrim gati hyjnor përzgjedhja për interpretimin e tij të dy djemve të heroit Beqir Gashi, që dikur bashkë me Mujë Krasniqin ia thoshin këngës së Rexhës në Drenicë.
Kënga e 10-shit, si atëbotë nën robëri, jehon edhe sot, po aq fuqishëm. Sepse luftëtari tekstshkrues s’e pandeh lirinë si mundësi lëvizjeje. Prandaj, grilat s’e burgosin dot shpirtin e lirë të luftëtarit, që përbrenda ka edhe artistin e lindur. Ndoshta Rexha para se të bëhej luftëtar ishte artist. Si luftëtar dje ai bëri art duke e çliruar Kosovën, ndërsa sot si artist po lufton për përnderimin e atdheut.
Sidoqoftë, luftëtari Rexhep është i lirë, i paprangosur në mendje e shpirt, pra i çliruar nga burgosja, pavarësisht situatës aktuale. Sepse lavdia e ushtarit të UÇK-së nuk lidhet me trajtën e tij trupore. Sepse luftëtari i lirisë edhe kur ikën në larginë është gjithmonë këtu, prezent, midis nesh, me ne. Ngase krejt e dimë “kush k’tij qielli i ban dritë”. Burgu për luftëtarin e UÇK-së s’është fatkeqësi, është moment realizimi, është moment reflektimi. Dhe ja, këtë na e dëshmon Rexhep Selimi përmes këngës.
Rexhep, po të drejtohem në këtë formë direkte, jo për nga mungesa e respektit, por për shkak të një ndjenje afërsie (ndonëse jemi larg fizikisht), për të dërguar kështu një uratë, një dëshirë, një falënderim. Të pres një ditë në Kosovë, ty dhe shokët e tu të burgut e idealit. Ju të lirë, e unë i gëzuar ta këndoj “Kreshtat e Kosoves” bashkë me ty, ndonëse nuk shquhem për ndonjë zë artistik. Por, atë ditë nga gëzimi mesiguri do të shkëlqejë edhe zëri im, sikurse fytyra ime që po ju shoh në atdhe.
Mirëupafshim!
