Teksa pushtimi rus i Ukrainës hyn në muajin e tij të dytë, lufta është kthyer në një luftë kryesisht të rënduar – dhe tabloja është shumë e ndryshme në fronte të ndryshme.
Forcat ruse janë detyruar të kalojnë në mbrojtje në shumë zona. Ministria ruse e mbrojtjes ka njoftuar se ‘faza e parë’ e pushtimit ka përfunduar, duke u zëvendësuar me një fokus më të kufizuar në Donbas në lindje të Ukrainës, transmeton Fol Drejt.
Arsyeja për këtë është e thjeshtë: forcat ukrainase jo vetëm që kanë ndaluar përparimet ruse rreth Kievit në veri dhe Mykolaiv në jug-perëndim, por kanë filluar të rimarrin qytetet dhe të mbyllin rrugët kryesore të furnizimit rus. Në rajonin e Donbasit në lindje, megjithatë, forcat ruse dhe separatiste vazhdojnë të bëjnë përparim të ngadaltë dhe të kushtueshëm në sulmet e përsëritura përgjatë vijës së mbrojtjes së lumit Donets. Ndërkohë rrethimi i ashpër i Mariupolit vazhdon me egërsi të pakontrolluar. Rusia duket e dëshpëruar për të gjetur fitoren e saj të parë të madhe të fushatës në rrënojat e qytetit.
Ukraina ka tejkaluar të gjitha pritshmëritë për sa i përket funksionimit dhe efektivitetit taktik të saj dhe forcës dhe unitetit të jashtëzakonshëm të ushtarëve, vullnetarëve dhe civilëve të saj.
Por për shumë analistë ushtarakë, veçoria më e habitshme e tre javëve të para të pushtimit ishte performanca e dobët pothuajse në mënyrë e pashpjegueshme e ushtrisë ruse. Shkaqet rrënjësore të këtyre mangësive mund të grupohen në katër fusha: dobësitë strukturore, morali i dobët, mungesa e planifikimit dhe koordinimit koherent në nivel operacional dhe kapaciteti i pamjaftueshëm logjistik. Ndarja e tyre është e rëndësishme për të kuptuar rrjedhën e mundshme të luftës në javët e ardhshme. Disa ka të ngjarë të mbeten kufizime të qenësishme për forcat ruse, ndërsa të tjerët po tregojnë shenja zbutjeje ose përmirësimi.
Për sa i përket dobësive strukturore, ushtria ruse ka treguar se ka një problem thelbësor me kompetencat thelbësore në nivel taktik. Trupat dhe automjetet ruse shihen në mënyrë rutinore duke përparuar. Tanket dhe mjetet e tjera të blinduara lëvizin rregullisht pa mbështetje të afërt të këmbësorisë për t’i mbrojtur ata nga ekipet antitank dhe marrëveshjet e mbështetjes së afërt ajrore duken në rastin më të mirë sporadike. Në ajër, rreth 300 avionë luftarakë modernë rusë dhe aeroplanë goditës të alokuar në zonën operative nuk kanë arritur të fitojnë epërsi ajrore për shkak të paaftësisë së tyre për të kryer shtypjen efektive të operacioneve të mbrojtjes ajrore të armikut.
Llojet e goditjes në përgjithësi kryhen si në nivele të ulëta për të shmangur këto raketa.
Aftësitë e komunikimit duken gjithashtu të dobëta në të gjithë forcat ruse, me shumë radio që u mungon kriptimi i duhur i shkallës ushtarake, gjë që po pengon përpjekjet e komandës dhe kontrollit dhe po ndihmon Ukrainën në gjetjen dhe shënjestrimin e komandantëve kryesorë rusë. Këto kufizime strukturore ka të ngjarë të vazhdojnë: ato shkaktohen nga probleme afatgjata të cilat nuk mund të rregullohen lehtësisht.
Morali i dobët rus është një faktor i pamohueshëm domethënës, por i vështirë për t’u matur ose parashikuar. Fakti që qindra automjete u braktisën nga ekuipazhet e tyre gjatë muajit të parë të pushtimit, duke përfshirë tanket kryesore të avancuara të betejës, sistemet e mbrojtjes ajrore dhe pajisjet e luftës elektronike, sigurisht që flet për probleme të mëdha me moralin.
Megjithatë, ka pak prova të kolapsit në shkallë të gjerë ose të njësive të rrugës deri më tani, gjë që mund të pritej duke pasur parasysh viktimat.
Qëndrueshmëria ka të ngjarë të jenë një problem më i madh për përpjekjet ruse për të fituar terren sesa për të mbrojtur atë që ka marrë tashmë. Trupat sulmuese duhet të largohen nga pozicionet e tyre dhe të lëvizin në mënyrë agresive drejt zjarrit të armikut, ndërsa mbrojtësit në përgjithësi do të jenë të mbuluar dhe do të kenë një motiv të fortë vetë-ruajtjeje për të mbajtur terrenin e tyre për aq kohë sa duket e mundur për ta bërë këtë.
Koordinimi dhe planifikimi rus në nivel operacional dhe taktik ra në sy për keq që në javët e para.
Por gjatë javës së kaluar ajo ka treguar shenja përmirësimi dhe ndoshta do të përmirësohet pasi oficerët dhe komandantët përshtaten me realitetin e situatës së tyre dhe ndërmarrin veprime më pragmatike.
Për shembull, javën e kaluar ka pasur rritje të konsiderueshme të përdorimit rus të dronëve për të dalluar dhe drejtuar në mënyrë efektive sulmet e shpejta të artilerisë kundër pozicioneve dhe automjeteve të Ukrainës, duke përfshirë disa raketa tokë-ajër.
Strategjia e re ruse e kalimit në një qëndrim mbrojtës (përveç rreth Mariupolit dhe Donbasit) përfaqëson gjithashtu një vendim pragmatik për t’u përpjekur për të përqendruar forcat aty ku kanë shanset më të mëdha për suksese të njëpasnjëshme, në vend që të vazhdojnë të ndjekin objektiva të pamundur në akse të shumta njëkohësisht.
Faktori i fundit kryesor që ka penguar operacionet ruse deri më tani ka qenë kapaciteti i pamjaftueshëm logjistik për të mbështetur përparimet e shumta të tentuara. Mungesa e planifikimit dhe koordinimit në ditët e para e përkeqësoi shumë këtë kufizim pasi njësitë u dërguan në luftime me municion të pamjaftueshëm, karburant, ushqim, veshje dimërore dhe furnizime mjekësore.
Kur gjërat fillimisht filluan të shkojnë keq, përgjigja ruse ishte urdhërimi i më shumë formacioneve thellë në territorin ukrainas nëpër të njëjtat rrugë. Kjo çoi në bllokime të mëdha trafiku, të përkeqësuara nga elementët e plumbit që u zunë pritë dhe u shkatërruan, duke braktisur automjetet e tyre ose thjesht duke mbaruar karburantin.
Si rezultat, Rusia ka humbur të paktën 550 kamionë ushtarakë në një muaj. Një sistem logjistik tashmë i tejzgjatur është në krizë. Përgjigja ka qenë përqendrimi në ofrimin e mbështetjes së duhur logjistike për përpjekjet kryesore në Mariupol, me përparimin në Donbas një prioritet të dytë.
Nëse Ukraina mund të vazhdojë presionin në frontet e Kievit, Mykolaiv dhe Kherson-Chernihiv, atëherë logjistika ka të ngjarë të mbetet një problem kyç për Rusinë. Nëse jo, Rusia do të jetë në gjendje të mbështesë ofensivat e njëpasnjëshme në Donbas – dhe më pas kudo tjetër.
Ukraina ka çdo arsye për të vazhduar luftën. Në qytetet dhe qytezat që ka pushtuar, Rusia ka rrëmbyer politikanë dhe gazetarë vendas, ka qëlluar mbi protestuesit dhe ka plaçkitur pronat. Shkatërrimi brutal dhe i qëllimshëm i Mariupol, Kharkiv, Sumy dhe Chernihiv – duke përfshirë goditjet në spitale dhe strehimore të njohura civile – janë një sinjal i zymtë se sa larg do të shkojë Rusia për të ushtruar kontroll në territorin që arrin të mbajë.
Shtetet perëndimore duhet të vazhdojnë të mbështesin forcat ukrainase me armë, fonde dhe inteligjencë. Sipas vlerësimeve të NATO-s, forcat ruse kanë pësuar nga 30,000 deri në 40,000 trupa të vrarë ose të plagosur. Ukraina mund të rimarrë sasi të konsiderueshme të territorit të saj dhe nuk do të ketë kurrë një shans më të mirë – pasi forcat ruse do të përdorin çdo armëpushim për të konsoliduar dhe rifurnizuar vijat e tyre të frontit.
Megjithatë, shumë nga faktorët që kontribuan në shkallën shkatërruese të humbjeve midis forcave ruse në muajin e parë do të jenë më pak të rëndësishme sepse do të përshtaten, dhe ndërsa forcat ukrainase përpiqen gjithnjë e më shumë të kalojnë në sulm.
Dëmtimi nga të dyja palët do të jetë shumë i lartë, ndërsa lufta hyn në fazën e re./Konica//FolDrejt/