Një nga një, efektet afatgjata të coronavirusit po zbulohen.
Disa prej tyre janë fizike, si një shqisë e humbur e nuhatjes, dhe disa janë mendore, si për shembull paaftësia për t’u përqendruar.
Një projekt i udhëhequr nga Universiteti i Oslos, Norvegji, shikonte zhvillimin e gjuhës, ndërsa një tjetër, duke bashkuar qendrat në Gjermani, Holandë dhe Zvicër, shikonte kohën e ekranit. Në mars të vitit 2020, me vendosjen e karantinës, prindërve nga 13 vende iu kërkua të plotësonin një pyetësor për fëmijën e tyre, më pas ata u kontaktuan sërish pasi karantina përfundoi.
Ata u pyetën se çfarë aktivitetesh bënin me fëmijën e tyre gjatë karantinës, sa kohë kishte fëmija i tyre para ekranit si përpara ashtu edhe gjatë asaj periudhe, kohën e tyre para ekranit dhe qëndrimet e tyre ndaj kohës së ekranit të një fëmije.
Prindërit plotësuan gjithashtu një listë kontrolli fjalori për të gjurmuar numrin e fjalëve që fëmija i tyre kuptoi dhe/ose tha në fillim dhe përsëri në fund të karantinës. Studimet zbuluan se fëmijët që u lexohej më shpesh gjatë karantinës mësuan më shumë fjalë, në krahasim me bashkëmoshatarët e tyre që u lexoheshin më pak. Rritja e kohës para ekranit ka rezultuar që fëmijët të thonë më pak fjalë, në krahasim me bashkëmoshatarët e tyre me më pak kohë para ekranit.
Profesoresha Nivedita Mani, nga Universiteti i Göttingenit në Gjermani, thotë: “Shumë kujdestarë ishin në një situatë të re të kujdesit dhe argëtimit të foshnjave të tyre të vogla në shtëpi gjatë gjithë ditës, pa i’u drejtuar aktiviteteve të tjera dhe përveç përgjegjësive të tjera. Të lejosh fëmijën tënd të rrisë kohën para ekranit është një zgjidhje e kuptueshme për një situatë të paprecedentë, në të cilën kujdestarët po përballeshin me përgjegjësi të shumta – takime në punë ose punët që kërkojnë përqendrim, së bashku me një fëmijë të vogël që ka nevojë për argëtim”.
Gjetja më qetësuese e këtij studimi ishte pavarësisht ekspozimit në rritje ndaj kohës para ekranit, fëmijët mësuan më shumë fjalë gjatë periudhës së karantinës nga marsi 2020 krahasuar me para pandemisë. Kjo është për shkak të aktiviteteve të tjera që prindërit dhe kujdestarët bënin me fëmijët.
Dr Suzanne Aussems nga Universiteti Warwick kontribuoi në të dyja studimet dhe thotë: “Ishte fantastike të ishe pjesë e kësaj përpjekjeje të jashtëzakonshme ekipore dhe gjetjet janë shumë të rëndësishme për psikologët e zhvillimit, si dhe për familjet me fëmijë.
