Është e sigurt se Aleksandër Vuçiq nuk e kishte besuar kurrë se do të gjendej në një situatë të tillë.
Nga Nenad Kulačin
Çfarëdo që të bëjë, nuk do të jetë as e lehtë dhe as nuk do t’i falet.
Edhe nëse fshihet pas referendumit, kjo nuk do ta ndihmojë atë të shmangë përgjegjësinë, sado që të ikë prej saj.
Për 11 vjet në pushtet, ai përdori ringjalljen e figurës dhe veprës së tij.
Ai kurrë nuk u ndal, nuk u ndal, bëri një pushim nga ai projekt.
Ai ishte dhe mbetet figura qendrore, pika rreth së cilës rrotullohet gjithçka. Dhe këto janë gjërat më të rrezikshme për një shoqëri.
Kjo është një rrugë e sigurt drejt diktaturës dhe Vuçiq është bërë diktatori më i madh në të gjithë Evropën, duke përjashtuar Rusinë dhe Turqinë.
Të gjithë diktatorët më të mëdhenj janë edhe frikacakët më të mëdhenj.
Sa herë që munden, do të fshihen pas njerëzve. Ata do të luajnë lojëra për fëmijë kur nuk kuptohen. Nesër, kur fuqia e tyre të lëkundet, ata do të fshihen në një vrimë miu.
Në momentin kur ndërgjegjja e popullit nis të zgjohet, diktaturën nuk e mbron dot as 50 mijë, e lëre më pesë mijë forca speciale.
Vuçiq e pozicionoi veten si figurë qendrore në arkitekturën e tij qeveritare.
Ai mund të kishte lindur dikë tjetër, por ky është një kompleks i vogël njerëzish.
Problemi më i madh është se ai tërhoqi gjithë vendin në rrjetën e tij.
Ai e di që nuk është i aftë për vepra të mëdha, e di që është atdhetar në letër, por nuk është plotësisht i vetëdijshëm për mospajtimin e tij me logjikën që në momentin që ka hyrë në politikë.
Ndërsa po ndërtonte një monument për veten e tij, ishte gjithashtu i vetmi që merrte vendime. Gjatë gjithë kësaj kohe ai është adresa e vetme për marrjen e vendimeve. Le të kujtojmë vetëm Tomislav Nikoliqin dhe presidencën e tij.
Burri iu përmbajt Kushtetutës në letër si pijanec.
Ne të gjithë e quanim në mënyrë nënçmuese varrmihës, por varrmihësi la postin e kryetarit të partisë dhe vendosi në përputhje me ligjin.
Na fajësoi pak dhe në fund na dënoi veten dhe ne. Kjo llogari, tani për tani, rezulton vetëm për ne.
Nëse i qëndrojmë verbërisht kuazi-parimeve të tij, atëherë është e qartë se Serbia e ka pranuar marrëveshjen e “pesës”.
Pohimi i tij i përsëritur se fjala e tij vlen shumë më tepër se betimet e nënshkruara të dikujt tjetër, mund të na varrosë vetëm në pikëpamjen se çështja e Kosovës është zgjidhur, pasi ai publikisht deklaroi se Serbia është “gati të pranojë propozimin franko-gjerman dhe ta zbatojë atë.”
A ka ai forcën dhe aftësinë për të thyer fjalën e tij?
Sigurisht që ka, por me të vjen përgjegjësi edhe më e madhe.
Ai ka treguar shumë herë se ka një shtyllë kurrizore fleksibël.
Kështu ndodhi kur një mëngjes e vizitoi ambasadori amerikan në Beograd, Christopher Hill, dhe po atë ditë, megjithatë, u organizua një paradë homoseksuale.
Një gjë e ngjashme ndodhi kur i njëjti aktor, me ton të qetë, tha – është koha që të largohen barrikadat nga veriu i Kosovës.
I paqartë, pas takimit me “pesëshen”, ai na bëri të ditur se e ka pranuar propozimin e ofruar pa folur me askënd në shtet.
Pse dikush ka ndonjë dyshim se do të jetë ndryshe në këtë rast.
Edhe deklarata e tij se nuk do të firmosë asgjë, sepse nuk do të ishte sipas Kushtetutës, është një argument i dobët për të. Ai e ka bërë veten aq të rëndësishëm dhe më të rëndësishmin, të vetmin, sa është thjesht e pamundur të largohet.
Sot askush nuk e konsideron Ivica Daçiqin përgjegjës për nënshkrimin e Marrëveshjes së Brukselit, edhe pse ai e ka nënshkruar atë. Të gjithë e dinë se është marrëveshje e Vuçiqit.
Kjo është ajo që ndodh kur dikush pretendon të jetë i rëndësishëm. As referendumi nuk mund të ndihmojë këtu.
Përveçse është e pakuptimtë në fund të fundit, kjo nuk do ta ndihmojë shumë dhe ndoshta nuk do ta lejojë që të ndodhë diçka e tillë. Shpallja e referendumit është në të njëjtën gjatësi vale me “dorëheqjen e paralajmëruar” të presidentit të SNS-së.
Vula e tij në fatin e Serbisë është shumë e madhe që ai të mund të ndajë përgjegjësinë, për shembull, me Ana Bërnabiq ose Vladimir Orliq.
Aksioni për të shpëtuar Vuçiqin, jo Serbinë, për të gjitha sa më sipër, është duke u zhvilluar. Mali Gjokica mendon kështu – Të gjithë më mbështesin, dhe unë vazhdoj të sundoj.
E vështirë.
Vetë Vuçiq për një kohë të gjatë e ka kultivuar dhe edukuar mitin e Kosovës, duke e lidhur me vete, për t’ia dalë tani.
Të marrë me qira të gjithë autobusët në Serbi ditën kur do të mbahet Kuvendi, fitoi Pirova, sepse edhe ai e ka të qartë se kjo do të ishte rezultat i shantazhit dhe pafuqisë së qeverisë së tij.
Vuçiq, bëhu ai që ke qenë për gjithë këto vite. Nuk ka ikje tani.
Shkatërruat, ofenduat dhe varrosët shumë njerëz për të ndarë përgjegjësinë me ta tani. Ju e sollët veten deri këtu dhe për fat të keq edhe ne.
Dhe nuk ke të drejtë të zemërohesh me askënd, sepse nuk ke qenë kurrë gati të flasësh me të tjerët dhe të dëgjosh një mendim tjetër.
Aty keni Darko Glishiqin, vëllezërit Maloviç, Zvonkon dhe Milanin, ndaj bashkohuni me ta në raund. Mënyra se si punon ndonjëherë jep rezultate, pavarësisht shkallës së diktaturës me të cilën sundoni. /Danas/ /FolDrejt/
