Poezi nga Imer Topanica
Kanë me u tha gjethet prej lisit të shpresës
e unë prapë kam me të dashtë
Kanë me u avullue ujnat e Ujëvarës së Niagarës
e unë kam me të dashtë
Kanë me u kthye duarzbrazun fëmijët prej fushave të andrrave të veta
e unë prapë kam me të dashtë
Kanë me u thy copë më copë akullnajat në polin e veriut
dhe mbase edhe kanë me u shkri
e unë kam me vazhdue me të dashtë
Ka me ra shi e borë mbi Saharë e ka me mbi nji bar i zbehtë jeshil e unë kam me të dashtë
Kanë me u thye xhamat e dritareve të fitores së vetme të njeriut mbi vetveten
e unë kam me të dashtë
Kanë me u përlloçë mendimet e ndrituna të njerëzve të vdekun
e unë me të dashtë, kam me të dashtë
Mizorisht kanë me ma shkulë prej krahnori zemrën
e unë prapëseprapë veç Ty kam me të dashtë
Kanë me ja dërgue Mona Lizës në muzeun e Luvrit, e Ti ke me mu idhnue
por unë, kam me të dashtë
Kanë me e gjetë pjesën e veshit të Van Goghut e në nji ankand, shtrejtë kanë me e shitë
s’ka me m’lanë përshtypje kjo punë aspak, se unë kam me të dashtë
Kanë me i marrë poezitë e mia, e kanë me i ba si të vetat
e unë kam me vazhdue me të dashtë
Kam me u detyrue me punue hamall, tue qenë i famshëm si poet
dhe kam me jetue tue të dashtë
Kanë me e marue nji hotel luksoz te Trekandshi i Bermundeve
e unë kam me guxue me i mallkue, Ty tue të dashtë
Nji mëngjesi të akullt, kam me e gjet para shpisë, korbin e coftë të Allan Poes,
e mue mallkimi s’ka me më zanë, Ty tue të dashtë
Kanë me çelë lule të bukura helmuese udhëve të rrejshme
por unë kam me vazhdue me të dashtë
Fëmijët kanë me e harrue shijen e akullores, n’pikën e verës
e unë kam me të dashtë
Ka me e pre vajin Ajkuna, për vëllaun e saj të vdekun
e unë veç kam me të dashtë
Nji ditë gratë kanë me e i përpi gjuhët llafazane
S’ka me pas ma burra që vdesin për liri
Drejtësisë kanë me ja nxjerr sytë
Bukuria e dashnia kanë me qenë sinonime me kurvnimin e seksin
Diellin e Dritës së Ditunisë kanë me e shti për së gjalli në dhe
Kanë me i harrue Tolstoin e Gëten
dhe unë…
megjithatë,
kam me ndërrue jetë tue të dashtë
