Tregim nga Imer Topanica
– A ka ndonji vend në tokë që ka mbetë i pabanuem me shqiptarë? – pyeta, ma fort tue dashtë me e pyetë veten. Depresioni që i rrodhi prej syve, m’u duk sikur ra në pellgun e kafes që e gjerba.
– Po ka! – më tha.
Ishte diçka që nuk e prita.
– S’asht e mundshme, ku asht ai vend?
– Xhenneti! – tha dhe u zgërdhi në të thatë, se në fakt, sytë i lotuen. Mue më erdhi me qeshë.
– Aty kurrë s’ka me pasë!
– Pse?
– Paj, rrencat nuk hyjnë aty.
Në kafeteri u hapërdanë tingujt e kangës ‘I need a dollar’, interpretue prej Aloe Blacc. Nën atë dehje dëshpëruese kundrova kryet e tij prej gjeniu të vdekun. Kudo tjetër, thashë me vete, emni i tij kish me u përmendë gjatë. Xhaketa e tij e vjetër, e zbardhulët nga lamja e shpeshtë, tehet e jakës së këmishës së brejtun dhe rrudhat e shpeshta në qafën e djegun prej rrezesh dielli e përtha prej ernash të forta, ma forcuen bindjen. Njeri i ashpër, për kohë të ashpra.
Dje e mora përsipër me ia ble Arjanës nji palë këpucë të reja, po tue dalë, më shkoi ndër mend që kovja e bunarit asht shtjerë. Bleva nji kove të re dhe ia sigurova nji palë këpucë të vjetra, po të mbajtuna mirë, çikës sime. Por, duelën të padobishme me gjithë gëzimin e saj të madh, për shkak të numrit, që ish ma i vogël se përmasat që i shkonin për kambësh.
Po rritet shpejt mik, edhe atë para syve të mi, e unë nuk po e shoh!
Kur u ktheva, ata të KEDS-it po e këputnin për herë të dhetë linjën elektrike për te shpia ime. Nuk bëzana. Ndonjanin prej tyne e kam marrë me dhetë euro me e rilidhë në mënyrë ilegale, po ka shekuj që s’kam mbërritë me fitue ndonji kacidhe, prandaj…
Nejse, u ktheva në shpi dhe punën e parë që e bana, shkova me e lidhë koven e bunarit me konop. Thashë, kanë mbetë pa ujë.
Gjerbi pak kafe nga filxhani i tij, mori frymë dhe vijoi risht:
– Arjana më duel para, ia dhashë këpucët me i provue. Grueja hapi perdet e dhomës së ndejës, më pa ftohtë. Shekujve të fundit po flasim pak me njani-tjetrin. Arjana duel ma vonë me lot në sy dhe ma dha lajmin e hidhun se këpucët nuk po i banin, po megjithatë, m’u lut mos me i kthye. Heshti pak. Rrudha të imta nën kapakët e syve. Rrudha në ballë. Bulëza djerse.
Më tha:
– Babi, mos i kthe, kështu due me i mbathë, me ua tregue shoqeve në shkollë!.
Kovja më ra n’bunar bashkë me gjysmën e konopit të kalbun që u këput.
Gjerbi kafen dhe shtoi si për fund të bisedës:
– Krejt i shita, po e di që i kam shitë me çmim të lirë. Due me ikë larg dikah, kahdo. Në nji vend ku nuk ka shqiptarë.
-Në Xhennet?
-Haha, po se unë nuk jam shqiptar! – shtoi tue qeshë, kësaj radhe me gjithë zemër.
Dy javë ma vonë më erdhi lajmi pikëllues që kish ndërrue jetë diku në kampet hungareze për të ikunit. I pikëlluem, thashë me vete se jeta s’qenka veçse nji kangë e trishtë.
_____________________________
*Shkëputur nga përmbledhja me tregime “Këpucët e vdekjes”, e botuar nga shtëpia botuese “Littera”, Prishtinë 2022
