Cikël me poezi nga Imer Topanica:
MËSIME ZEMRE
Rrëshqanas shtrihet mjegulla mbi luginë
Mbramje e hintë në peizazh
Toka humb pasqyrën e qiellit
Veç nji za i trisht hutini…
Rrëshqanas mjegulla mbulon grykën e kroit
Të mendimit që rrjedh pa pushim
«Jo hutini nuk trishtohet në kangë
Lutet, ai i natës pelegrin!»
Qetësi, veç ndonji vërritje që jehon në pyll
E ngjethshme, për veshët e vdekatarit, kish me tingëllue
Ndonëse bahet që për dashni thërret kafsha – kafshën
Nji gjuhë që s’e kupton kush, veç zemrës që asht mësue
POEZI
Qëndron mbi mua, mbi blerimin tim
Mbi qiellin pafund, në kaltrim
Në natën me yje pambarim
Shtrihu mbi mua o shpirti im
Jam aq i gjerë, aq i thellë
I vdekur jo, por pak i thyer e i prerë
Me gjakun e kuq që rrjedh si lum
Ujit ditët e netët pa fund
Në një muzikë që t’i se kupton
Rri në degët e mia që shtrihen përtej
Reve e mjegullave, mbi kreshta
Jo sa e përshkruajnë këta rreshta
Se jam aq i vjetër e aq i ri
Qëndro në mua ti, rri
Në vetmitë më të vetmuara unë jam aty
Të ngrohë si stelë e pyjeve veç për ty
Në heshtjet më të heshtura për të pëshpëritur
…shpresën për të ta ujitur
Diellin për të ta kthyer në horizontin tënd
Për t’i fshirë stërkalat e dëshpërimit të pavend
Unë jam këtu, tani dhe atje ku do të jesh
Ninullën e fundit për të ta thënë në vesh
Ta pish atë, hurbat të t’i dëgjoj
Përpara se të bie, e të shkoj
Përpara se të bie, e të shkoj
KAFSHIMI I MENDIMIT
Dita u kafshue nga hijet, ende pa u rritë
Acari i pasigurt bredh mbi lëkurën e tokës
Fjolla bore që nuk dinë ku të bien
Errësina kapërdiu hijet
Qyteti ndez fenerët, revolucionarë
Errësohet de
Gjithçka
Çdo gja
Edhe në zemrat tona
Prandaj besoj se Zoti asht i bardhë
JAM LODHË SË JETUEMI PA E PA DEKËN
Mbas luftnave, nji cung i zhytun në kujtime kam mbetë
Tu e lypë pikën e ujit maje gjuhës së shkretinës,
e dikur…
kam zgjatë duert, i kam mbërri retë që lodronin në qiell
E ua kam pi njatë shi, po etjen s’e kam vra
E kam kapë detin e fjetun, e gjakun ia kam thithë
Po etja mbrenda meje shuejtë nuk â’.
Kam kërku’ burime, kroje kam kërkue,
kodrat mbarë përmbys tu i rrotullue,
e qe, prapseprap etja nuk ka vdekë!
I rrënuem, me duer kah qielli kam ra
Kur nji za më tha:
“Ti bark nuk ke.
A nuk sheh që ta kanë pre?
Me zorrë zvarrë përtokë je”!
AFËR METAFORËS
(Përmallim)
Ka kaq kohë që si një lis, fletët i numëroj tek më bien
E kam frikë se nga kjo rënie, po zbehet kujtesa si kjo hije
Dhe në këtë zbehje të trishtueshme, atë pak pamje do ta harroj
Si trung lisi, i tharë pleqërie, të rrëzohem e të shkoj
Të shkoj andej e të harrohem, në pafundësinë e pandryshueshme
E nga kjo botë e ngushtë, që ka kuptime të ngutshme
Me vete të mos e marr atë pak pamje të mrekullueshme
Kur hija ime e dendur, binte mbi ty kroi im
Që më ujite derisa u thave
Kur ti dhe shpirt, dha dhe shpirti im
Dhe kjo frikë kaq e madhe, më kaploi dalëngadalë
nëpër rrënjë e te fletët më të larta, që m’i than
pa e thënë as dhe një fjalë
Por unë lutem që mbasi të biem, të takohemi ne sërish
Ti si ujë e unë si bimë, me një mall të katërfishtë
