MALLI QË S’HIQET
gjatë viteve të studimit
kam qenë i trishtuar si një qen rruge.
në auditor, prisja që ndonjë pedagog me burrëri dhe guxim
të shkruante në tabelë atë q’e dija prej kohësh,
kumtin e epokës në atdheun tim ku u linda:
“ju hasët në rrugë qorre,
ju lutemi mos thurni ëndrra!”
askush nuk e bëri.
më lanë të lirë të bridhja
me sy që shndriste në to e gjelbërta.
unë e di, se mërgimtarët fort i merr malli për vendin e tyre,
por ju them që është më e zorshme të të marrë malli
për atdheun tënd në atdheun tënd!
dhe m’e zorshmja është të mund të çash përtej ëndrrave,
pa u kapur pas shpresës,
të kalosh muret e qorrsokakëve,
të grisësh limitin e durimit
dhe vetminë ta kesh besnike si qen.
sot eci trotuarit gjysmë i harruar.
në trastë kam këmishën e një malli që s’më hiqet
dhe veshur kam këpucë pengjesh të pagrisshme,
mbledhur në kaq e kaq vite
në garderobën time të zemrës.
këpucët e mia shkelin mbi gjethe të rëna në pellgje të vogla
dhe hapërdajnë ujin gjithandej, në qindra copëza,
ku në çdo stërkalë dhe në qelqet e syve të kalimtarëve
reflektohet nga një copëz gjethe e zverdhur;
dihet, çdokush e ka hisen e vet prej vjeshte.
eci. kam ende abdesin e sabahut
– nuk vonoj kur më thërret Zoti,-
dhe shkoj në punë i vonuar si gjithnjë,
atje në zyrën e një redaksie
ku dikur ka punuar ervin hatibi,
dhe ai: një qen i trishtë q’e lodhnin oraret;
e ndiej se po shkel mbi gjurmë të pluhrosura,
sot nuk kam ëndrra, por vizione.
ju thashë jam gjysëm i harruar…
ngaqë nuk jam i harrueshëm krejt.
nga kryet, më shkunden mbi supe herë pas here
ca fije thinjash kasnece që m’i çon koha,
por nuk trembem, ngaqë, për mua si poet,
vdekja është antonim i kujtesës…
por mua do më mbajnë mend këpucët,
pellgjet, muret, letrat dhe njerëzit
e në kujtesën e gjithnajës
era e poezisë do valëvisë sa andej këtej
këmishën e këtij malli që s’më hiqet.
Meti Disha/FolDrejt/
