Ibrahim Kalin kujton në hyrje të librit “Barbarë Modernë të Qytetëruar” disa vargje nga një poezi e poetit grek Konstantin Kavafis, ku ndër të tjera shprehet “dëshpërimi” i një populli pasi e kupton se lajmet për sulm nga barbarët ishin të rreme, barbarë, të cilët “i kishin zgjidhjet për të gjitha problemet!”
Nga Imer Topanica
Shoqëria jonë ka përjetuar krizë pas krize në këto vitet e fundit. Ato ia kanë errësuar qëllimin, e ia kanë fshehur rrugën. Te ky konkluzion përfundon juristi, ekonomisti, mjeku, përkthyesi, mësuesja, infermierja, kamerieri, taksisti, shitësi, muzikanti, gazetarja, punëtori i krahut, profesori, nëna, gjyshi, shkencëtari e ndonjëherë çuditërisht edhe politikani.
Afërmendsh, shumica e juristëve janë të bindur se sistemi i brishtë i drejtësisë, është një ndër arsyet pse Republika jonë, nuk është ajo që do të duhej të ishte. Për ekonomistët, problemi është te mungesa e zhvillimit ekonomik, ndërsa për mjekët, sistemi shëndetësor. E vërteta është se të gjithë kanë të drejtë deri në njëfarë mase. Por emëruesi i përbashkët i problemeve dhe krizave mbetet një, për mendimin tim: mungesa e shpresës se ky vend mund të bëhet!
Po ta shëtisnim Kosovën cep më cep, e po t’ua shtronim qytetarëve të njëjtën pyetje, se: A ka vend për shpresë, e për ditë më të mira në këtë vend? Përgjigjet nuk do të na befasonin. Shumica, pa mëdyshje, do të përgjigjeshin: «…jo nuk ka asgjë prej këtuhit!» Pra, bëhet fjalë për një milet të pa shpresë…
Por kush ka faj? Vendi?
Këtë do të mund ta vërtetonin zërat e të gjithë atyre që e kanë dhënë një përgjigje të ngjashme, si më sipër. Mjafton t’i pyesim të njëjtit: çka nëse shoqëria kosovare do të zëvendësohej me një amerikane, gjermane ose me japoneze? Çka nëse do të ishim zhvendosur që të gjithë, aq sa jemi, në një ishull në Japoni dhe japonezët të vinin këtu, a do të zhvillohej Kosova, a do të bëhej më e mirë për një kohë relativisht të shkurtër? Ma merr mendja që të gjithë do të përgjigjeshin të sigurt: po, Kosova do të zhvillohej, do të bëhej shumë më e mirë se sa që është tani, e ndoshta edhe më e mirë se sa mund ta imagjinonim.
Pra, problemi është “ne” e jo “vendi” ynë. Mënyra se si mendojmë, ose mënyra se si kemi vendosur të heqim dorë nga Kosova. Se një prind e ka humbur kurajën dhe nuk merret me fëmijën e vetë, për shkak të mungesës së shpresës, andaj ky i fundit, s’ka motiv për të lexuar, e për të nxënë më shumë, në mënyrë që të bëhet më i ditur. Një mësues e ka humbur durimin me nxënësin, duke e parë se as prindi i nxënësit të tij, nuk mërzitet. Kësisoj po shkollojmë breza të zhgënjyerish, që ardhmërinë e shohin në një vend tjetër.
Kuptohet, një ndër arsyet e zhgënjimit kolektiv është se kemi investuar në njerëz të gabuar, të cilët e kanë shpërdoruar besimin tonë, nuk na i kanë përmbushur kërkesat, e për më keq, na i kanë shtuar problemet.
Kemi shpresuar se pushtetarët e përzgjedhur nëpërmjet votës, do të na i rregullojnë problemet e shoqërisë. Por duhet ta kuptojmë se ngritjen e vetëdijes shoqërore, nuk është e interesuar ta ndih partia politike, vetëm në një rast – kur asaj i rrezikohet ekzistenca në pushtet. Sepse, në rrethana të tjera, pse t’i nxirrte vetes telashe? Llogaridhënia të cilës i frikësohet, pastaj, do të vinte si rrjedhojë e natyrshme.
Nuk është e lehtë të ndërtohet republika. Procesi i ndërtimit të saj, ende nuk ka përfunduar. Na duhen breza të tjerë, të edukuar në një frymë krejt të re. Që i përkushtohen punës për ndërtimin e vendit copë pas cope, fije pas fijeje, hap pas hapi.
Prandaj, ndoshta ka ardhur koha për një lëvizje të re…
E kujtojmë Ibrahim Kalinin teksa i referohet poetit grek Konstantin Kavafis dhe vargjeve të tij për barbarët dhe e shtrojmë pyetjen: çka nëse nuk do t’i kishim “barbarët e Vuçiqit”?/FolDrejt/
